47 Ronin gaat globaal over een blank jongetje dat in het bos gevonden wordt door ene Lord Asuno, die hem opneemt in de gemeenschap van het stadje Ako. Als het jongetje groot is raakt de poep de ventilator in Ako en moet hij samen met 47 ronin (samurai zonder meester) de boel rechtzetten. Klinkt op papier prima. Maar de uitvoering is minder.
Na een korte intro opent de film terwijl een groep samurai met hun meester jacht maken op een beest. Het is dan een behoorlijke teleurstelling als dit een groot CGI-beest blijkt te zijn. Sterker nog: de hele film is doorspekt met mythologie en fantasy-elementen. Dat kan een kwestie van smaak zijn, maar ik vind het niets. De film is losjes gebaseerd op de legende van 47 ronin zoals die in Japan al generaties lang verteld wordt. Dit verhaal is weliswaar op waarheid gebaseerd, maar de makers van deze film geven er wel een èrg vrije interpretatie aan.
Dat de film gebaseerd is op een bekend volksverhaal wordt echter pas vermeld aan het einde van de film. Beter was geweest om dit aan het begin te doen, zodat je de gebeurtenissen beter kan plaatsen en plotelementen beter op waarde kan schatten. Je verwacht namelijk een soort “The Last Samurai” maar je krijgt een soort “Lord of the Rings”.
Eenmaal gewend aan het fantasy-element trekt een niet onaardige maar inspiratieloze film aan je voorbij. De actiescènes zijn weinig talrijk en ook niet heel bijzonder. Het is vooral kommer en kwel rondom Kai, het personage van Keanu Reeves die weer een soort “Neo” neerzet. Hij helpt de ondankbare Japanners keer op keer uit de brand maar moet wachten tot de aftiteling voor het minste greintje waardering. Zijn lotgevallen worden op een gegeven moment een beetje potsierlijk, met als dieptepunt zijn korte carrière als gladiator op het schip (doet denken aan “Unleashed”). Minstens zo potsierlijk is de vreselijk overacterende Cary-Hiroyuki Tagawa als machtige Shogun. Tagawa, die opvallend oud en dik geworden is sinds zijn hoogtijdagen in “The Rising Sun”, spreekt niet met zijn stembanden, maar alle blaffende klanken uit zijn mond vinden hun oorsprong in zijn tenen.
In Japan, zeker in die tijd, draait alles om de eer. Het helpt voor je begrip en inleving wel als je eerder films hebt gezien waarin mensen seppuku plegen om hun eer te redden. Als je niet bekend bent met dit fenomeen dan komt de film helemaal raar over. Zo is er bijna geen scène waarin niet één of ander personage diep buigt voor een ander en/of hierbij een of ander symbolisch zwaard overhandigt. Er wordt nogal wat geknikt, gebogen en zelfmoord gepleegd in 47 Ronin.
Visueel is de film degelijk. Decors zijn overtuigend en de CGI is prima. Inhoudelijk kon ik niks met de film. Het zou beter gewerkt hebben zonder de blanke “halfbloed” Kai. Zijn personage voelt nogal in de film “geplakt” en komt, volgens mijn 2 minuten durende onderzoek op Wikipedia, ook niet voor in het oorspronkelijke verhaal over de 47 ronin. Niets ten nadele van Reeves zelf trouwens: hij wordt vaak bekritiseerd wegens gebrek aan talent en zijn uitdrukkingsloze tronie maar – hoewel ik het daar niet mee oneens kan zijn – kan hij bij mij wel een potje breken. Keanu is OK. Deze film echter, is niet OK.
Een film met alleen maar Japanners, geheel Japans gesproken, met wat meer actie en desnoods wat over the top wire-fu (vliegende mannetjes) zou beter geweest zijn. Dan zouden zelfs de malle fantasy-elementen beter te verteren geweest zijn.
2 sterren
1 reactie