De enigszins intelligente opening lijkt met een degelijk achtergrondverhaal over de geopolitieke situatie een solide basis te creëren, maar de film stelt als geheel wel teleur.
De cast is er eentje van het ensemble-type: vrij onbekende acteurs, dus het staat niet automatisch vast dat bepaalde bekende namen de aftiteling halen. Iedereen kan en mag dood. De film maakt hier dan ook goed gebruik van en is wat dat betreft niet voorspelbaar. Maar de “Wolverines” bestaan uit iets teveel personages die als individu te weinig screentime krijgen. Dus als er eentje het loodje legt, interesseert je dat eigenlijk geen flikker omdat je er geen band mee hebt opgebouwd.
De tegenstanders van dienst zijn dit keer niet de Russen maar een ander rood gevaar: de Noord-Koreanen. Die lijken echter meer geïnteresseerd in het optuigen van het stadje Spokane met rode banners, vlaggen en posters met hamers en sikkels, dan dat ze fatsoenlijk een opstand onder controle kunnen houden. De opperbadguy is – traditiegetrouw zoals in alle films met Aziaten als badguy – eentje met een snorretje (a la Rambo II).
Leuk detail is dat de film aanvankelijk zou gaan over een invasie van Chinezen. Maar aangezien China voor Hollywood tegenwoordig een zeer interessante afzetmarkt is, werd besloten dat dat misschien toch niet zo handig was. Daarom hebben ze in post-productie alle banners en vlaggen veranderd van Chinees naar Noordkoreaans. Tsja…
De film vertelt gaandeweg – meer dan ik dacht – over de wijze waarop de Noordkoreanen de USA hadden overrompeld. Dat is wel goed gedaan. Maar de film faalt in het aannemelijk te maken dat je een land met Texas als deelstaat kunt overheersen. DAT KAN NIET. In Texas heeft iedereen twee machinegeweren en hun hond ook. Ik zou me wel drie keer bedenken om een land aan te vallen met Texas erin.
Hoewel verre van realistisch, is dat ook niet de bedoeling van de film. Red Dawn probeert te laten zien wat normale mensen doen wanneer ze in een volstrekt abnormale situatie belanden. En het appeleert ook aan het gevoel van de kijker: “wat zou ik doen?” Wat dat betreft doet de film het goed en zitten er maar weinig ergerlijke situaties in de film zoals je vooral hebt in horrorfilms, waarbij mensen zich losmaken van de groep en in hun eentje op onderzoek uitgaan.
Toch spreekt de cast niet aan. Alleen al de obligatoire etnische samenstelling met o.a. twee token blackguys, twee mooie meiden en twee Latino’s. Daarnaast lijken (zeker aan het begin) de tieners erg op elkaar waardoor je nog minder geïnteresseerd raakt in hun lot. Het rammelende achtergrondverhaal en de incapabele Koreanen maken het af: een matige film, waarbij met name de luiheid de boventoon voert. En de onwil om er iets echt origineels van te maken.
Ook ben ik over het einde niet te spreken. Want niet alleen is het een min of meer open einde, maar die jongen (Daryl) die op het eind achterblijft omdat hij een zender in zijn pokkel heeft, offert zich compleet overbodig op. Want even verderop stond immers een helikopter die hen naar een vrij deel van de USA zou brengen, alwaar ze dat er wel uit zouden kunnen opereren. Maar in plaats daarvan blijft hij achter… Waarom?!
Toch krijg je van deze remake van Red Dawn niet onmiddellijk oogschurft en is het leuker dan naar het behang staren. Maar geen topper.
2 sterren
0 reacties