Side Effects is een verrassend drama met een thriller sausje. De film opent saai en lijkt aanvankelijk nergens naartoe te gaan, maar plotseling revancheert het plot zich voor het saaie eerste halfuur zodat de film als geheel best genietbaar is. Alles leidt naar een aardige ontknoping die aanleunt bij deux-ex-machina, maar de film komt ermee weg.
Jude Law is degelijk, Channing Tatum inwisselbaar en Zeta-Jones een miscast (je weet door deze A-list naam dat er meer achter haar schuilt dan een bijrol). Maar ik heb me vooral geërgerd aan Rooney Mara. Haar vel-over-been uitstraling van een Franse coke-actrice uit 1988 kan ik uitstaan. De rol die ze moet spelen heeft ze ook niet echt mee. Een zeer irritant personage.
Zo mogelijk nog irritanter is de egocentrische vriendin van Jude Law die, als ze een scheet dwars heeft zitten, Jude niet eens uit laat praten en totaal niet voor rede vatbaar is. De gelijkenis tussen deze actrice (Vinessa Shaw) en Hillary Swank is trouwens opvallend. Dat komt met name door de afstotelijke mannelijke kaaklijn en het feit dat ze waarschijnlijk allebei een piemel hebben.
Qua boodschap lijkt de film aanvankelijk de idiote toestanden van de pharma-industrie onder de loep te nemen maar uiteindelijk wordt er niet echt een statement gemaakt. Alhoewel, als je ziet hoe vertegenwoordigers gewoon artsen betalen om bepaalde medicijnen voor te schrijven, is dat al een aanklacht op zich – hoewel ik niet vermoed dat dit zo bedoeld is omdat dit in de USA dagelijkse praktijk is.
Gelukkig zijn we in Nederland wat nuchterder als het aankomt op medicatie (even rust houden, als het erger wordt terugkomen). Ik hoor regelmatig verhalen van mensen uit de medische wereld dat deze Nederlandse ethiek niet of nauwelijks geaccepteerd wordt door buitenlanders (Amerikanen, Aziaten, etc) omdat die gewend zijn met een pilletje naar huis gestuurd te worden.
Idioterie.
Maar terug naar de film: 3 sterren.
P.S. als Jude Law nog grotere inhammen krijgt is het net Phil Collins.
0 reacties