Identity Thief sluit aan in een lange rij van films over tegenpolen die tegen wil en dank een roadtrip maken. Van Planes, Trains & Automobiles en Midnight Run uit de 80’s tot het recente (en weinig bijzondere) Due Date. We hebben te maken met een braverik die opgescheept zit met een crimineel, excentrieke mafketel of anderszins licht irritant maar aimabel figuur. Uiteindelijk worden ze onvermijdelijk vrienden. Deze film gooit het echter over een heel ander boeg.
Van regisseur Gordon en hoofdrolspeler Bateman had ik recent het zeer grappige Horrible Bosses gezien. Dat beloofde wat. Enter Melissa McCarthy. Zij is het vervelendste roadtrip personage aller tijden. Hoewel ze niet slecht acteert – en hier en daar overduidelijk improviseert, wat ik heel goed vind – is haar personage zo strontirritant dat je je de haren uit je hoofd wilt trekken van ergernis.
Nog ergerlijker wordt de onvermijdelijke obligatoire ommekeer in de film als mevrouwtje toch eigenlijk een ruwe bolster met een blanke pit blijkt en onze braverik eigenlijk min of meer medelijden en sympathie krijgt. Zelden is mij een “plottwist” zo bizar slecht verkocht als door Identity Thief.
Een roadtrip film is een gemakkelijke kapstok om allerlei situaties aan op te hangen die de makers hebben bedacht. Met de voeten op tafel, biertje in de hand. Personages die ze onderweg tegenkomen hoeven niet helemaal uitgediept te worden, want ze zijn toch maar hooguit een kwartier in beeld. Situaties mogen gerust neigen naar flauwe sketches. Rijg ze aaneen met wat shots in de auto en daar heb je je komische roadmovie. Niet moeilijk toch? Nou, het blijkt vandaag de dag nog knap lastig om leuke roadmoviesketches te verzinnen want veel situaties zijn vreselijk dom en gezocht met als dieptepunt de scène met de slang.
Af en toe moest ik wel even lachen, wanneer McCarthy voor de zoveelste keer iemand op zijn adamsappel mept – maar al met al een zeer povere en ietwat sneue vertoning.
1,5 sterren
0 reacties