Er zijn van die films die ik aan mijn vrouw niet kwijt kan. Gisteren ging zij met vriendinnen de stad in en ik zei: “Er is 70 jaar verstreken sinds de laatste alien-invasie, die een immense strijd tussen de mens en een alien-ras genaamd ‘de Formics’ als gevolg had.” Ze antwoordde, terwijl ze haar jas aantrok, dat dat klonk naar een film die ik maar lekker in mijn eentje moest gaan kijken. Ze wenste mij veel plezier, gaf een kus en stapte in de auto.
Achteraf ben ik er blij om. Onze filmsmaak overlapt grotendeels maar niet overal. Want als ik een paar romantische komedies heb geïncasseerd wil ik daar zo nu en dan wel eens een sci-fi tegenover zetten. Ik ben beslist geen fanboy maar op een gegeven moment zijn er niet zoveel thrillers meer die we nog niet gezien hebben. En als ik het dan zover krijg dat ik een film over aliens kan opzetten, voel ik me altijd heel erg genaaid als dat een shitfilm blijkt te zijn. Ik moet het dan dubbel verantwoorden. En minimaal vijf romkoms incasseren als tegenprestatie.
Daarom ben ik blij dat ik Ender’s Game alleen heb gekeken. Nou ja niet helemaal, er lagen ook twee katten op de bank maar die gingen er op een gegeven moment maar met de rug naartoe liggen. Want het was niet veel soeps.
Ik wist niet wat het was. Ik had iets gehoord over een boek. Sci-fi gebaseerd op boeken is bijna altijd goed. Want ik erger me aan ondoordachte plotlijnen en onzinnigheden. Helaas blijkt die assumptie tegenwoordig niet meer te werken. Boeken zijn kennelijk ook niet meer zijn wat het ooit waren. Ooit het laatste bastion van intellect, is nu ook het boek ten prooi gevallen aan de MTV generatie. Getuige ook het debacle genaamd I Am Number Four, dat ondanks een boek als grondslag minder diepgang had dan het etiket van een pot pindakaas.
Inhoudelijk wist ik dus niets van Ender’s Game, behalve dat een jongeling de hoofdrol zou vertolken. Ik was een beetje verbaasd dat dit eens niet een dertiger was die voor 17 door moest gaan, maar daadwerkelijk een 15-jarig, broodmager pubertje. Dat is niet erg, maar wat wel jammer was, was dat hij allemaal standaard highschool beproevingen moet doorstaan. Want het is gewoon een highschool-film in een ruimteschip. Er zijn geen lockers maar slaapzalen, er is geen quarterback maar een pislinke Mexicaanse lilliputter en er is geen knapste meisje van de school (die de hoofdrol in de musical vertolkt) maar een andere rekruut genaamd Petra met borstelige wenkbrauwen waar Leonid Brezjnev jaloers op zou zijn.
Nog verbaasder was ik toen het trainings-gedeelte niet werd ingeruild voor “live action” maar overging in een ander trainingsgedeelte, op een hoger niveau. En daarna nog eens. Het werd maar gerekt en gerekt. En toen was het ineens afgelopen, met een gigantische cliffhanger die nergens op slaat.
Ik wil best geloven dat het verhaal houdt snijdt als je het boek leest, maar men heeft hopeloos gefaald dit te vertalen naar een korte bondige vertelling in een film. Er zit teveel onzin en mythologie in die in korte tijd niet fatsoenlijk uitgelegd kan worden. We zien niets van de wereld, de toekomstvisie, de aliens – we zien alleen maar Asa Butterfield, Harisson Ford en een handvol rekruten. Het voelt gewoon niet als een uitgewerkt verhaal.
Asa Butterfield doet het voor een puber redelijk. Wel was ik op een gegeven moment spuugzat van zijn continu betraande ogen. Hij jankt meer vocht uit zijn oogballen dan dat hij pist uit zijn lul. De overige cast is redelijk inwisselbaar en wat Harisson Ford daar doet, behalve chagrijnig kijken, is mij al helemaal een raadsel. De productionvalue is wel hoog, rekwisieten en CGI zijn heel aardig. Maar het verhaal is flauw, leeg en vertelt in twee uur tijd eigenlijk helemaal niks. Verder is het mij een raadsel wat de doelgroep is. Ik voel me hier met mijn 31 jaar veel te oud voor, maar het einde is toch weer iets te bruut voor een kinderfilm. Vlees noch vis dus.
Als de wereld ooit afhankelijk wordt van een stel pubers, dan hoop ik dat die zelf ook de ernst van de situatie inzien en zich wat volwassener opstellen dan dit zootje. Want als je iemand, die een vraag goed beantwoordt meteen bombardeert tot pispaaltje, dan ben je niet erg volwassen.
Maar ja, dat hoort nou eenmaal bij een infantiele highschool film. Ook als die zich afspeelt in de ruimte.
1 ster
1 reactie