Riddick is het derde deel in de SF-filmfranchise over een kale spierbundel die kan zien in het donker. Maar dat is niet eens zijn grootste gave: Riddick is vooral een bijzonder getalenteerde shitmagnet. Overal waar hij gaat of staat krijgt hij het aan de stok met de lokale flora en fauna en werkt hij noodgedwongen samen met zijn tegenstanders om de aftiteling te halen. Dit derde deel volgt wederom dit inmiddels vertrouwde stramien.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij, op hoofdlijnen na, niets meer herinner van de eerste delen. Dit deel begint waar het vorige deel (9 jaar geleden) ophield en Riddick bevindt zich als een soort leider temidden van allerlei duistere figuren – Necromongers – die hem uiteindelijk, traditiegetrouw, willen omleggen. En/of voor dood achterlaten. En voila, we hebben weer een nieuwe Riddick-film.
Het eerste gedeelte is een soort man-versus-natuur verhaal. Het personage Riddick bewijst nog altijd stoer maar vooral boeiend genoeg te zijn om naar te kijken. Geen onbelangrijk gegeven omdat hij lange tijd het enige personage in beeld is. Hij neemt het op tegen allerlei digitale monsters, die er aardig uitzien, maar dat kan voor de planeet waarop het zich allemaal afspeelt helaas niet worden gezegd. Sommige CGI shots zijn ronduit slecht en goedkoop. Later mengen zich diverse andere partijen in het verhaal en het grote tien-kleine-negertjes spel kan beginnen, zo nu en dan onderbroken met een oneliner van Riddick (mag je een oneliner die hooguit bestaat uit 1 of 2 woorden wel een oneliner noemen?). Ook hier overtuigt de CGI bepaald niet: met name de shots van de vliegende Harleydavidsons zagen er beroerd uit, maar gelukkig nog niet zo slecht als die van de ruimteschepen van de Necromongers die je in de beginscènes ziet. Het heeft allemaal een tamelijk campy, Escape from L.A.-achtig sausje.
Terwijl de film aan me voorbijtrok heb ik me niet verveeld. Nee, best geamuseerd. Toch heb ik echt moeite om die hele Riddick-franchise leuk te vinden. Het is allemaal meer van hetzelfde en we weten na drie films nog steeds geen reet over onze grote kale vriend. We horen nu dat er een planeet is waar hij graag naartoe wil (een wagenwijde open deur naar een vierde deel, dat inmiddels al door Vin Diesel is bevestigd) maar verder is het maar een vreemde vogel die zich keer op keer met bovenmenselijke trucjes uit hachelijke situaties redt. Juist omdat je niets weet over zijn achtergrond en skills, voelt iedere ontsnapping een beetje als een deux-ex-machina. Oh, hij kan kennelijk ook heel goed voetballen met een zwaard. Oh, hij kan ook zomaar een mes tussen zijn ribben verdragen. Etc. etc.
Tot slot nog eervolle vermelding voor het DTS-geluid: de film maakt lekker gebruik van alle speakers. Goed gedaan. De muziekloze aftiteling snapte ik dan weer niet helemaal.
3 sterren, hadden zomaar 3,5 kunnen zijn als die planeet er mooier uitzag.
0 reacties