Dark Knight Rises, The (2012) – Rommelig stripverhaal

Eindelijk had ik eens tijd en zin gevonden om te gaan zitten voor The Dark Knight Rises. De eerste twee films uit de trilogie van regisseur Christopher Nolan vond ik degelijk, maar niet overdonderend – en dat was ook mijn verwachting voor dit derde en laatste deel.

Op de looks van de film kun je weinig aan te merken hebben. Het spat van het scherm en knalt uit je speakers. Dat is allemaal prima. Ze hebben ook niet de minste acteurs voor de lens getrokken dus de hele cast speelt overtuigend – met name een paar mooie scènes met Michael Caine als de trouwe butler Alfred.

Waar ik wel een beetje moeite mee heb is de inhoud. Toegegeven, striphelden verfilmen is lastig. Dat komt doordat het bronmateriaal verhaallijnen bevat die ten eerste over vele decennia zijn uitgesmeerd. Daardoor is het net een soap: Ludo en Janine uit GTST zijn in de loop der tijd al zo vaak uit elkaar geweest en weer bij elkaar gekomen, als dat echte mensen zouden zijn dan hadden ze zware borderline en schizofrenie en moesten ze direct in een dwangbuis.

Zo ook het verhaal rond Batman en Bane. Ik had nog nooit van die hele Bane gehoord, maar als je Wikipedia moet geloven zijn ze enerzijds aartsvijanden maar ze werken ook wel eens samen. Dat slaat dus helemaal nergens op. Strips stuiteren qua verhaallijn soms heen en weer als een ADHD kind op XTC. Het is veelal een inconsistente rotzooi, zo ook het verhaal rond Bane.

De uitdaging voor filmmakers is dus om uit een puinhoop aan verhaallijnen een film te maken die enerzijds recht doen aan het bronmateriaal en anderzijds gewoonweg te volgen is voor de kijker. De oplossing is bijna altijd een sterke versimpeling en dat werkt hier goed. Bane was prima als schurk, al moest ik wennen aan zijn debiele stem. Maar gemaskerde mannen met rare stemmen – dat mag na twee Nolan-Batmanfilms ook geen verrassing meer zijn. Ik blijf de overdreven rauwe stem van Christian Bale als Batman volstrekt lachwekkend vinden – en iedere scène waarin hij praat wordt daardoor meteen verpest.

Jim Gordon krijgt na twee zouteloze bijrollen eindelijk eens flink wat screentime en draagt ook actief bij aan het verloop van het plot. Joseph-Gordon Levitt had ook een leuke rol als “agent Blake”. Meer moeite had ik met het personage van Selina Kyle – zij was mij net als Bane onbekend, maar ik las achteraf dat dat dus de ‘echte’ naam is van Catwoman. In deze film noemt ze zich niet zo – misschien maar goed ook, want de Catwomans die tot nu toe het witte doek haalden waren niet bijster goed (Michelle Pfeiffer misschien nog wel, in a campy sort of way).

Een ander gegeven wat dat Batman verhaallijn rommelig maakt is dat er meerdere Batmans (en ook meerdere Robins) zijn geweest. Deze film lijkt hier subtiel naar te hinten maar laat het thema gelukkig net op tijd vallen als een hete aardappel. En dat is maar goed ook, het is al rommelig genoeg allemaal.

De lange speelduur komt de opbouw ten goede en toen Bruce Wayne eindelijk zijn pakkie weer eens aantrok zat ik te juichen op mijn stoel. Maar een echt lekkere payoff blijft een beetje uit, vind ik. Gedurende de royale 152 minuten trekt een knallende en spetterende show aan je voorbij – maar toch blijf ik de meer ingetogen verfilmingen van Tim Burton het leukst vinden. Simpeler, kleiner, donkerder. “Batman” uit 1989 vind ik echt een meesterwerk.

3,5 sterren