De naam David Fincher associeer ik vooral met films met een enorme plottwist. Dat maakt dat je een film van zijn hand toch anders gaat bekijken. Ik stapte destijds in The Game alsof het een boemeltreintje was, maar dat bleek een wilde rit, erger dan de Goliath in Walibi Flevo. Daarom zette ik me bij Gone Girl onwillekeurig helemaal schrap in het karretje, voorbereid op iedere bocht en gissend naar iedere onverwachte looping.
Dat continu zoeken naar een dubbele bodem, dat moet ik niet meer doen. Je bent meer bezig met nadenken over het plot, dan het bekijken van de film. En dat is eigenlijk zonde want de film is om veel redenen het aankijken meer dan waard. Zo vond ik Ben Affleck behoorlijk goed. De arme man associeer ik vooral met “I love you more than Ben Affleck needs acting school” uit Team America: World Police. Maar we zijn tien jaar verder en hij heeft me zelden teleurgesteld en recent met The Town en Argo zelfs positief verrast, zowel met zijn spel als zijn regie.
De grote ster is echter Rosamund Pike. Een bekend gezicht al weet je niet meteen waarvan. Ze timmert al een tijdje aan de weg in wat kleinere producties en dit moet dan haar grote opstap worden naar A-list. Dat lukt.
David Fincher weet al vanaf het begin een heerlijke sfeer neer te zetten, al had het misschien nog wat troostelozer gemogen a la Prisoners. Je voelt de druk op Affleck toenemen en de onderhuidse spanning, voordat hij volmondig beschuldigd wordt, is voelbaar. De goede rol van Kim Dickens als boerse maar slimme rechercheur helpt daarbij. Tyler Perry geeft de film een wat luchtigere, licht komische toon maar doet dat gelukkig met mate.
Het verhaal wordt goed opgebouwd en uitgesponnen. Het einde vind ik een geweldige en gewaagde keuze. Het is een minder wilde achtbaanrit dan The Game maar desondanks hier en daar zeer verrassend.
4 sterren.
0 reacties