Deze Godzilla is zoiets als de fijnste Belgische chocola, de lekkerste Groninger mosterd en overheerlijke, door het AD bekroonde nieuwe haring. Afzonderlijk allemaal topklasse. Maar dan komt Gareth Edwards met een blender en die maakt er 1 geheel van. Het smaakt naar stront. Dat is dus het probleem van Godzilla.
Toegegeven, het is geen makkelijk onderwerp. Godzilla viert – zo las ik – dit jaar zijn 60e verjaardag. Niet minder dan 30 films zijn gewijd aan dit lelijke obese gedrocht en god-knows-how-many strips en tekenfilms zijn over het kreng gemaakt in het land met de meest imbeciele popcultuur ter wereld – Japan. Na 60 jaar heb je, zeker als Amerikaanse filmstudio met een groot budget, al gauw de schijn tegen en moet je verhalen, figuren en thema’s waar twee generaties mee zijn opgegroeid, met fluwelen handschoenen aanpakken. Veel bewegingsruimte hadden de makers dan ook niet, denk ik. Het is bijna not done om een CGI Godzilla te maken in plaats van een stuntman in een schuimrubberpak temidden van flatgebouwen gemaakt van dozen waar koelvriescombinaties in hebben gezeten. Want wees nou eerlijk: de pretentieuze fans van dit domme Japanse monster kunnen wel heel interessant doen over de historie van Godzilla, maar deze 2014-editie is samen met de 1998-versie wel de enige film die Godzilla het Power Rangers-niveau enigszins laat ontstijgen.
Dat de makers trouw moesten blijven aan de essentie van Godzilla – wat dan dan ook moge zijn – is hoogstwaarschijnlijk de reden dat het absoluut niet te volgen is. Ik ging de film kijken met de veronderstelling dat Godzilla de mensheid kapot wil maken en dat wetenschapper Bryan Cranston hem tegen moet houden. Van beide klopt dus geen reet. Godzilla is een soort goodguy en Cranston… Nou ja. De badguys zijn twee superlelijke monsters op spinnenpoten die met hun vierkante kop meer op metalen Transformers lijken en volkomen willekeurige dingen doen.
Los van de lelijke monsters zien actiescènes er wel prachtig uit. Waarom het echter weer allemaal bij nacht moet plaatsvinden, is me een raadsel. Ik heb een hekel aan donkere films, zeker wanneer er per seconde drie wolkenkrabbers instorten, wil ik dat graag bij daglicht zien. Ik heb daarnaast ook nog eens de 3D-versie gezien (op een 65 inch plasma) en dat brilletje haalt ook nog eens de helft van alle licht weg. Achteraf oliedom van mij, want deze film doet – wederom – helemaal geen reet met 3D. Het toont wat meer diepte, dat wel. Maar ik hoopte toch zeker op een zwaaiende staart van Godzilla over mijn salontafel. Maar er komt geen zak de “kamer in”, net zo min als bij de 10 andere 3D-films die ik inmiddels heb gekeken. De tech-demo’s in de Mediamarkt zijn dus zeer misleidend. Niet omdat de TV het niet kan, maar omdat de content dus nul komma nul met de mogelijkheden doet. Het is zeer ergerlijk. En donker. Heel donker.
Iedere individuele actiescène is te pruimen en soms zelfs heel goed. De trein met de brug bijvoorbeeld – best spannend. Of de scène met de onderzeeër. Cool. Dat de monsters kernraketten opvreten als voedsel vond ik leuk bedacht en heftig om te zien. Ook over acteerwerk heb ik niets te klagen, al vond ik Watanabe cliché en Cranston… Nou ja. Aaron Taylor-Johnson heb ik al eens eerder gezien, al weet ik niet meer waarin. De rest van de cast ken ik niet bij naam, maar vond niemand slecht acteren.
Een film moet alleen méér zijn dan de som der delen. Er is weinig tot geen samenhang. Aaron Taylor-Johnson overleeft allerlei bizarre situaties en hij is nog niet goed en wel geland met zijn parachute of hij staat al op een brug of in een boot of in een stad. Het was ook vervelend hoe de film soms “uitzoomde” naar de admiraal, die allerlei aanvalsplannen bedacht en dat er vervolgens weer “ingezoomd” werd naar scènes en personages die het verhaal onnodig ophielden en waarbij ik hoopte dat ze door de monsters snel vertrapt zouden worden zodat we weer verder konden met de “helikopterview”.
Helaas was er geen touw aan vast te knopen wie nu wat wilde in de film. De slechte monsters wilden paren. En dan? World domination met hun kroost? Godzilla was in de verguisde film van 1998 het slechte monster en hier het goede monster? Het leger wilde alle monsters mollen? De geheime organisatie wilde alleen de slechte mollen? Aaron Taylor-Johnson wilde een bom bouwen en daarna weer ontmantelen en daarna weer laten ontploffen? En wat wilde Bryan Cranston in godsnaam bereiken door aan deze film mee te doen?
Als je het dan toch over grote zeemonsters hebt: kijk dan Pacific Rim.
P.S. als ik een euro had voor elke cliché-filmscène waarin een wetenschapper een militaire leider een bepaalde aanpak ten zeerste afraadt, dan had ik aan Watanabe toch wel een aardig zakcentje verdiend vanavond.
1,5 ster
0 reacties