The Amazing Spider-Man 2 (2014) – Boxershort met hartjes

Ik heb deze hele reboot van de Spider-Man franchise nooit gesnapt. Vooral niet omdat het zo snel volgt op de originele trilogie (5 jaar!) en omdat deze films in feite helemaal niks nieuws vertellen. Het eerste reboot-deel gaf ik nog het voordeel van de twijfel. Andrew Garfield is veel minder leuk dan de sullige Tobey Maguire (een perfecte Peter Parker) en Emma Stone is minder leuk dan Kirsten Dunst. Maar het is wel Spider-Man, stiekem één van mijn favoriete superhelden. Dus, neus dicht en doorslikken dan maar.

In dit tweede deel is Spider-Man wel een beetje een totale flapdrol. Hij probeert continu lollig te zijn en dat maakt het allemaal erg kinderachtig. Hij is vergeleken bij Captain America en Batman een jonge knul, dat weet ik wel, maar je hebt jeugdige frivoliteit en je hebt imbeciliteit en de balans slaat hier vooral door naar het tweede. De openingsscène met een kale Paul Giamatti (wat deed die daar nou weer) was echt vreselijk en had de sfeer van de Turtles-tekenfilms uit de jaren ’80: flauw, melig en de slechteriken worden aan het eind altijd voor schut gezet. Hij werd door Spider-Man nog net niet in zijn boxershort met hartjes vastgebonden aan een lantaarnpaal. Oh wacht, wel. Het waren alleen geen hartjes maar kleine neushoorntjes. Zucht. Het hoeft niet allemaal zo absurd donker, grimmig en misantropisch te worden zoals de beruchte Christopher Nolan-remakes van Batman, maar een beetje serieuzer mag wel.

Na een tijdje wordt het dan ook wat ernstiger, maar dan voert ineens een puberaal liefdesverhaaltje de boventoon. De romance tussen Peter Parker en Gwen Stacy wil maar nergens het bedenkelijke Twilight-niveau ontstijgen en deed me dan ook helemaal niets.

De naam Twilight noem ik niet toevallig, want Dane DeHaan (wie?) had in plaats van als Harry Osborn, dankzij zijn moeilijke emo-hoofd perfect gecast kunnen worden als vampier in voornoemde infantiele Twilight-trilogie. Net als Emma Stone trouwens, van wie zonder haar duimendikke plamuur ook weinig meer overblijft dan een verlept kassameisje van de Aldi. De onbekende Dane DeHaan veegt met zijn acteerwerk ironisch genoeg de vloer aan met de rest van de, veel bekendere, autopilot-cast. Hij lijkt sterk op Leonardo DiCaprio in zijn jonge jaren, net zoals Andrew “Unibrow” Garfield doet denken aan een jonge Colin Farrell (opvallend genoeg wordt die unibrow-grap ook daadwerkelijk gemaakt in de film).

Aan Jamie Foxx de ondankbare taak om voor schurk te spelen. Alhoewel: zoals vele badguys in het universum van striptekenaar Stan Lee, is ook Electro in de kern niet slecht. Stan Lee’s booswichten zijn alleen door omstandigheden zo geworden. Deze ietwat confuciaanse filosofie waarbij je uitgaat van het gegeven dat ieder mens in zijn kern een goed mens is, mag in stripverhalen dan goed uit de verf komen, maar in een film is het nogal potsierlijk. Want terugkijkend op de film wilde Electro niet meer dan vriendjes worden met Spider-Man en toen hij niet voldoende aandacht kreeg, wilde hij wraak. Dat maakt hem met kop en schouders de meest pathetische idioot ooit vertoond in een superhero-movie. Echt, zo slecht.

Ik vond de actiescènes bij daglicht er eerlijk gezegd vrij beroerd uitzien. De CGI Spider-Man is heel lelijk in zijn omgeving geplakt en zijn pak reflecteert te veel of juist te weinig zodat het enorm fake lijkt. Later wordt dit iets beter (op de oerlelijke Jumbojets na) en de slotscène ziet er prachtig uit, hoewel het allemaal volslagen debiel is wat er gebeurt. Daarna wordt het domme verhaal dan ineens toch nog bloedserieus maar niet voordat we afsluiten met scène die nog debieler en cartoonesker is dan waar de film mee opende.

Nee, het is allemaal net iets te kinderachtig en visueel bij vlagen totaal niet overtuigend. Veruit het minste deel tot nu toe, de eerste trilogie meegerekend.

Overigens is er in tegenstelling tot vrijwel alle andere Marvel-verfilmingen bij deze film geen post-credits scène waarin wordt gehint naar een volgend deel. Kennelijk hadden de makers er niet zoveel fiducie in dat die er ook gaat komen

2,5 sterren