A Million Ways to Die in the West (2014) – People die at the fair

A Million Ways to Die in the West toont op de poster veelbelovend: “from the guy who brought you Ted”. Laat ik dat nou net een geweldig grappige film vinden. Zo leuk als Ted was, zo flauw en bij vlagen pijnlijk ongrappig was deze film van Seth MacFarlane.

Seth zelf is geen goed acteur, maar zijn ietwat sullige hoofd past wel goed bij de rol die hij speelt. Met een beter script met meer sterke grappen had hij me zeker niet gestoord. Maar gedurende lange stukken in de film ligt de grapdichtheid erg laag en ook slaan veel te veel grappen de plank volledig mis. Dan zit je dus op de bank keihard niet te lachen en ga je je automatisch irriteren aan de eyeliner van Seth MacFarlane.

Spaarzame hoogtepuntjes zijn er ook. Zoals de bizarre “running slave” schiettent: heerlijk fout. Of wanneer iemand wegens hevige buikloop een hoed volkakt en je denkt dat daarmee de scène voorbij is en je de inhoud niet te zien zult krijgen, maar dan komt het stiekem toch een seconde in beeld. Dit gaat heerlijk in tegen filmconventies en je verwachting als kijker en dat waardeer ik enorm aan de bedenksels van Seth MacFarlane. Sowieso moet deze film het vooral hebben van het parodiëren van (western-) filmconventies. Maar net als de film in een flow van leuke, onconventionele, typische MacFarlane-grappen zit, is daar Charlize Theron die een bloem in de reet van Liam Neeson steekt. Jammer.

Toen de makers een acteur zochten voor de rol van indiaan, werd uiteraard Wes “Geronimo” Studi gebeld. Verrassing. Ergens moet het voor hem wel eens leuk zijn een onzinrol te spelen in plaats van serieuze indiaan. Naast zijn kleine bijrol is de film vooral een podium voor Seth’s entourage uit de “Roast” programma’s. We zien de ene na de andere voorbij komen, waaronder helaas ook de tenenkrommend irritante Gilbert Godfried. De cameo van die oude man die in het schuurtje aan het knutselen was (ik zal het niet verklappen) was leuk bedacht maar werkte totaal niet. De beste cameo zit nog wel helemaal aan het eind.

Overigens is de film visueel niet slecht en zitten er wonderschone landschappen en zonsondergangen in. Maar waar het om gaat, de typische MacFarlane-humor, moet het ruimschoots afleggen tegen kinderachtige grollen waar zelfs Bassie en Adriaan nog niet om zouden kunnen lachen.

People die at the fair.

2 sterren