The Giver opent geweldig en toont ons een futuristische wereld waarin zo’n beetje alles is uitgebannen wat niet direct noodzakelijk is voor het voortbestaan van de “communities” waarin de mensen wonen: van gevoelens tot muziek en van fysiek contact tot en met leugens. Je voelt natuurlijk aankomen dat iemand de boel op stelten gaat zetten en dat is in dit geval de jongen Jonas. Jonas wordt gespeeld door een acteur die ik nog nooit eerder gezien heb, maar hij doet het heel goed.
Jonas wordt uitverkoren als ontvanger van herinneringen. Hij gaat in de leer bij The Giver. Deze meneer wordt gespeeld door een stokoude Jeff Bridges die je echt niet zou herkennen, zelfs als je net The Big Lebowski hebt gezien. Zijn dagen als “The Dude” liggen duidelijk mijlenver achter hem. Het idee achter dit overdragen van herinneringen is dat niemand in de futuristische wereld iets mag weten van hoe het vroeger was (dood en verderf) maar wanneer er onverhoopt toch problemen zijn, dat er dan 1 wijsgeer is die de bestuurders op basis van de geschiedenis kan adviseren hoe het verder moet.
Tot zover wat je ook weet op basis van de plot samenvatting. De vraag is uiteraard hoe iemand reageert op dingen die wij vandaag de dag gewend zijn: zowel positieve als negatieve dingen in het leven. Hoe ervaart iemand dit, die daarmee nog nooit in aanraking is gekomen? Het roept best interessante filosofische vraagstukken op, zij het oppervlakkig en makkelijk verteerbaar, maar toch. Wanneer je Jonas ziet genieten van doodsimpele zaken als sleetje rijden, mist dit zijn uitwerking niet. Je vraag je als kijker af of wij de eenvoudige dingen in het leven niet wat meer zouden moeten waarderen. Het omgekeerde geldt eveneens: zouden we niet minder de ogen moeten sluiten voor alle narigheid in de wereld, want we beginnen compleet afgestompt te raken. Je merkt dat de film is gebaseerd op een boek, want er is best goed nagedacht over de achterliggende moraal.
De inleiding neemt echter ruim tweederde van de film in beslag en hoewel het er visueel wel leuk uitziet, verlang je na een uurtje toch wel naar wat actie of op zijn minst een versnelling in het verhaal. Die krijg je dan ook, maar als de zaken echt interessant worden, zit je ineens tegen de aftiteling aan te kijken.
Het laatste halfuur was ook lichtelijk misselijkmakend. We keken de film met een kamer verder onze 3 maanden oude slapende baby. Sommige scènes vonden lastig te verteren. De baby gaat tegen het einde een belangrijke rol spelen en dat is allemaal moeilijk om aan te zien als verse ouder. Ik weet niet hoe anderen hier tegenover staan maar de film werd bij vlagen ronduit smakeloos.
Dat negatieve gevoel overheerst als je de aftiteling voorbij ziet rollen. Dat, de ouwe rimpelkop van Katie Holmes (scientology is kennelijk funest voor je girl-next-door charme), de te lange inleiding en nog wat andere dommigheden. Zo hebben ze zelfs in de perfecte samenleving gevangenissen, agenten en stroomstootwapens.
Daarnaast heeft de film niets wat we niet al drie keer hebben gezien en beter uitgevoerd bovendien, ondanks dat een boek aan het script ten grondslag ligt. Maar dat zegt ook niets meer tegenwoordig: The Hunger Games en Twilight zijn ook gebaseerd op boeken en dat is eveneens puberale pulp.
Het boek komt uit 1993, zo lees ik op Wikipedia. Dus plagiaat met betrekking tot de tientallen vergelijkbare films van de laatste twee decennia kun je de schrijfster misschien niet verwijten, maar veel nieuws sinds de boeken Brave New World (uit 1932) en 1984 (uit 1949) is er niet onder de zon. Brave New World ging over de angst voor technologie, 1984 over de angst voor totalitaire regimes en The Giver is eigenlijk een groot pleidooi voor meer liefde en emotie in het leven. Dat is ook de boodschap in het repertoire van Wolter Kroes.
2 sterren
0 reacties