Je moet er wel even voor in de stemming zijn, de films van Alejandro González Iñárritu. Want veel droeviger en zwaarmoediger worden ze niet. Geheel ongemerkt heb ik in de loop der jaren al zijn films gezien en ik kan ze me, in tegenstelling tot veel films, allemaal nog vrij goed voor de geest halen. Dat zegt wel iets. Ik was dan ook razend benieuwd naar Birdman, zeker nadat hij werd overladen met Oscarnominaties. Over twee weken zullen we zien hoeveel de film gaat verzilveren.
Het duurt niet lang of het is duidelijk waar de film het van moet hebben. Het acteerwerk. Minutenlange, onafgebroken shots met onafgebroken, puik acteerwerk. Keaton speelt zijn rol geweldig als compleet uitgebluste acteur. Leuk om Norton weer eens in een fatsoenlijke film te zien, want hij doet waar hij goed in is: acteren. De laatste jaren heeft hij zijn talent nogal verspild aan tenenkrommend slechte films als Stone (2010). De rest van de cast was ook overtuigend met als uitschieter een opvallend ingetogen Galifianakis. Bij Emma Stone heb ik me alleen maar geërgerd aan haar uitpuilende goudvis-ogen. Ik vind haar even aantrekkelijk als Jack Nicholson in een glanzende legging.
Op het acteerwerk kun je weinig aan te merken hebben. Ook visueel is het mooi om naar te kijken. De cameravoering is losjes maar niet tè homevideo-achtig. De belichting en de kleuren zijn prachtig. De innerlijke strijd die Keaton voert, wordt mooi neergezet in woord (“this place smells like balls”) en beeld (de ogenschijnlijke telekinese en allerlei andere special effects).
Toch heb je bij de aftiteling een leeg gevoel. De laatste vijf minuten voelen een beetje afgeraffeld en vaag en dit haalt eigenlijk de hele film een beetje onderuit. Technisch gezien is dit een hele goede film, maar dat spreekt niet iedereen aan. De trailer zet de gemiddelde filmkijker ook wel een beetje op het verkeerde been. Vrijwel alle stunts en special effects die de film rijk is, zitten er in zijn geheel in. De trailer heeft mede daardoor een heel andere toon dan de film.
Het is lastig om je in te leven in Riggan Thomson omdat zijn acties steeds vager worden. Daardoor heeft de film op een aantal momenten de neiging tot wazig voortkabbelen en hierdoor krijgt Birdman een compleet onnodige arthouse sfeer. Met wat meer amusementswaarde en een beter einde zou de film over enkele decennia legendarisch zijn. Nu niet.
3,5 sterren
0 reacties