Mission: Impossible II stamt uit de mullet-periode van Tom Cruise (zie ook zijn matje in Vanilla Sky uit dezelfde periode). In die zelfde periode maakte Hans Zimmer de soundtrack voor Gladiator. Kennelijk kon hij niet al zijn tracks daar in kwijt en dumpte hij het overschot in deze film. In Gladiator hoorde je nog wat sluikreclame voor Israël (de onverstaanbare zangeres die de hele tijd “Arieeeelllll Sharoonnnnnnnn” loopt te murmelen). Dat is hier wel wat minder, maar het blijft een vrij vervelende stijl van Zimmer.
Het verhaal is een vrij inspirateloos gedoe rondom een virus. De flauwe maskers uit deel 1 worden hier tot in den treure herhaald. Steeds weer gaat die hand achter het oor en wordt een masker afgetrokken zodat je weet dat het niet persoon A was, maar persoon B. Dit levert een paar goedkope plottwists op. Je moet maar aannemen dat die maskers kennelijk 100% echt lijken en dat ze ook in een mum van tijd te maken zijn. Maar goed, het is een film.
John Woo. Ik heb wel eens wat vroege films van de man gezien, en ook wat andere films in dezelfde stijl. Hij houdt zich lange tijd in en dat is jammer. Want het plot is saai en de intriges rondom die Fajah Lourens lookalike (maar dan zonder dikke boobies) vervelen heel snel. Op het laatst revancheert Woo zich wel met enkele geweldige scènes, vooral omdat je weet dat het oldskool stuntwerk is en geen CGI, want dat konden ze in 2000 nog niet (visueel ècht overtuigend) maken. De choreografie van enkele gevechten bevat ook aardige vondsten. Wel krijg je de ene slow-motion na de andere voorgeschoteld, maar nog nèt niet tot aan de irritatiegrens.
Woo komt met een aantal lekkere over the top onzinscènes (zoals twee kerels op een vliegende motor die tegen elkaar aan klappen). Dat soort slapstick nonsens werkt goed in Hongkong films, hier valt het toch ietwat uit de toon. Maar dat is nog niet zo erg als enkele domme shots en closeups van gezichten in een poging de film wat cachet te geven, of dat belachelijke shot met die witte duif.
Groot punt van ergernis is de continu zwoel kijkende, aan de haren erbij gesleepte love-interest voor Ethan Hunt. Nyah Hall is een vervelend personage en een vervelende actrice. Het feit dat ze haar pronte borstjes de halve film bh-loos heen en weer laat zwieberen maakt haar niet minder irritant om naar te kijken. De badguy is ook kleurloos met een kop die ik nu alweer vergeten ben.
Verder weten we na twee films nog niets over Ethan Hunt. Hij is een geheim agent, maar voor wie werkt hij? Wat is zijn verleden? Wat kan hij? We weten het niet. Het is de meest inhoudsloze actiefilmheld aller tijden.
Oh en WTF deed Anthony Hopkins in deze film!?
Matig vervolg op het matige eerste deel.
2 sterren
0 reacties