Tijdens de eerste 20 minuten zit je nog een beetje te giechelen om Douglas en Damon die respectievelijk een oude kasthomo en een battyboy spelen. Maar even later kijk je niet meer naar acteurs, maar naar Liberace en Scott Thorson. Het is echt geweldig hoe die twee opgaan in hun rol en ze bewijzen allebei klasse acteurs te zijn met een enorme veelzijdigheid.
Een enorm chaotische film waarvan ik me goed kan voorstellen dat mensen het niks vinden. Om maar wat te noemen: er zit eigenlijk geen verhaal in. De vier hoofdpersonen lopen een middagje door hun dorp, kloten maar wat aan en het eindigt allemaal met een enorm tuinfeest waarvan de aanleiding me totaal is ontgaan. De flauwe openingsscène deed mij het ergste vrezen, maar de scènes met het losgeslagen computer-hert is veruit het slechtste stuk in de film. Daarna wordt het allemaal veel beter.
In Gravity worden ontieglijk veel goede keuzes gemaakt. Het lange openingsshot, de afwezigheid van credits, de spanningsboog, de geweldige muzikale ondersteuning en de briljante mix van luchtige Clooney-opmerkingen en retespannende, overdonderend spectaculaire stukken. Ook het einde is perfect en de film stopt het juiste ogenblik. Er zitten ook enkele geweldige cameratechnische vondsten in de film, met als hoogtepunt de scène waarin je als kijker bij Bullock in het ruimtepak kruipt.
Sommige films leunen op één supernatural “gimmick”. Neem een kerel die tegen muren omhoog kan klauteren als een spin. De rest van de setting in Spider-Man is (redelijk) normaal. Sommige films hebben twee gimmicks. Hoogstens drie. Pacific Rim heeft wel 20 van die “gimmicks” en de wereld die we zien, is verre van normaal. Jaegers, Kaiju, driften, de oorlog, Wall of Life, die scheur, etc. Pfff. Vermoeiend.
Er is niks mis met clichés. Er is altijd wel een kind of geliefde in nood die, naast de wereldvrede, gered moet worden. Actiehelden winnen altijd. Er vallen altijd doden: hordes henchmen, de megalomane badguy en (optioneel) een vriend of mentor die het leven laat, maar wel de pijp uit gaat met een heldendaad (“Go on… without me… I’ll hold them off for as long as I can…”)
Je bent natuurlijk een complete mongool als je bij het zien van deze poster (gespierde stripper, een geweer, rook, kapotte gebouwen, neger met een bloedvlek in zijn shirt) iets anders verwacht dan bekende clichés. En ik vind dat niet erg. Ik wil dat de goodguys winnen. Dat de damsel in distress wordt gered. En dat de badguy wordt gedood. Liefst met een handgranaat in zijn broek, een mes in zijn voorhoofd of een andere lullige dood.
Een bizarre film – en dan niet op de juiste manier. Toch bevat hij genoeg bijzondere en originele invalshoeken waardoor het geen ècht slechte film is.
Pain & Gain balanceert continu op het randje van misdaad, drama en komedie. Het feit dat je altijd kijker voor geen enkelhoofdpersoon echt sympathie kunt opbrengen, geeft een vervreemdend effect. Dit is natuurlijk het gevolg van het feit dat het waargebeurd is. Doordat je er niet echt bij betrokken raakt, lijkt het soms net een documentaire.
De hoofdrollen in Dog Day Afternoon worden heel knap gespeeld door Pacino en Cazale, elk op hun eigen manier. Pacino kan het allemaal tenauwernood onder controle houden en Cazale verliest zichtbaar langzaamaan de grip op de situatie. Ze doen het allebei enorm goed, zowel in subtiele dingen alsook in groteske scheldpartijen (met name Pacino tegen de onderhandelaar).
Maar, daar houdt het op. De klungelige politie wordt nooit echt dreigend dus de sfeer, die als beklemmend ervaren moest worden, werkte niet voor mij. Het Stockholmsyndroom wat de gijzelaars op een gegeven moment krijgen maakt de sfeer alleen maar luchtiger, net zoals de vreemde ouderwetse BH’s van de dames waardoor ze bijna allemaal rondlopen met rare punt-tietjes.
The Dictator is een film waarvan ik vrijwel zeker wist dat hij me zou kunnen bekoren, maar onverwacht vond ik hem echt supergeniaal. Sacha Baron Cohen moet je liggen. Vond je zijn eerdere films vreselijk, dan moet je deze ook niet kijken. Maar als je kon lachen om Ali G, Borat en Bruno, dan zal deze film je ook wel aan het lachen krijgen.
Maar The Dictator doet nog iets méér.