Dag lieve Lee Towers

Lieve Lee Towers,

Vanochtend hebben we afscheid van je moeten nemen. Je mocht helaas maar negen jaar worden, waarvan je zeven bij ons hebt gewoond. Gelukkig laat je herinneringen achter die zeker honderd jaar mee kunnen.

Frouktje en ik gingen in 2008 een nieuwe kattenbak kopen voor Sok en Meneer Aart. We kochten bij Hornbach eentje die zo groot was, dat hij ook wel voor drie katten dienst zou kunnen doen. Toen ik dat zei, keken we elkaar aan en reden we rechtstreeks naar het asiel in Zuidwolde.

We hadden meteen een klik met jou. Enkele uren later was je al bij ons thuis en je liet direct merken dat je een baasje was. Sok en Meneer Aart moesten weken, zo niet maanden, aan je wennen. En hetzelfde gold eigenlijk voor Frouktje. Het was your way or the highway. Jouw manier van stoeien werd door visite meestal geïnterpreteerd als een moordaanslag. Menigeen heeft met samengeknepen billen op de bank gezeten als jij langs kwam lopen. Mensen keken altijd vol afschuw hoe jij mijn hand te grazen nam, maar ik wist dat je gewoon wat wilde stoeien en leerde al snel dat ik mijn hand vooral niet weg moest trekken, wilde ik nog wat huid op mijn vingers houden. Dat je zo’n gebruiksaanwijzing had, vond ik juist leuk. Niet altijd, zoals toen je steeds in de Kerstboom klom. Je was een echte schurk.

Behalve een boefje was je ook ontzettend moedig en slim. In het oude huis in Groningen had ik voor jullie een trapje getimmerd, om van het balkon op de begane grond te komen. Jij was de enige kat die daar af durfde. Zo kon je buiten spelen. En als je naar binnen wilde, ging je zelf “aanbellen” door bij de voordeur met de brievenbus te klepperen. Je wist ook steeds op miraculeuze wijze op de vliering te komen door als Spider-Man via een paar verwarmingsbuizen jezelf erop te slingeren. Als we naar de supermarkt gingen, volgde je ons de hele straat door, net een hond. Ik moest mezelf als een Hans Klok de straat uit toveren, anders zou je gewoon mee de Albert Heijn in lopen. Na een tijdje kreeg je last van blaasgruis en werd je erg ziek, maar na wat behandelingen en een dieet van speciaal voer was dat geen issue meer.

In het nieuwe huis in Oostwold kwamen al snel buren (twee afzonderlijke adressen) klagen dat hun katten niet meer naar buiten durfden en dat jij hun voerbakje leeg vrat. Ik heb die mensen daarna ook nooit meer gezien, waarschijnlijk durfden ze zelf ook niet meer naar buiten.

Je kon hier heerlijk buiten spelen, in het dorp en de weilanden. Je had een kattenluikje dat je wist te “hacken”. Op Oudjaarsdag hadden we hem op de one-way stand staan (alleen inkomend verkeer) maar na wat peuteren wist je toch steeds te ontsnappen. Ook werd je in Oostwold ineens een schootkat. En als je al niet uit jezelf op schoot kwam, kon ik je lokken door mijn vuist uit te steken. Waar je ook was en wat je ook deed, als je mijn “boks ouwe” vuist zag, kwam je direct hard aangerend en gaf je “boks” terug met een hard kopje. Mijn kleine hond vermomd als kat. Als je boos was, gromde je als een hond en je dacht ook regelmatig te kunnen zwemmen als een hond. Tijdens je avonturen ben je vaak in de sloot gedonderd. Je ging veel op jacht en liet menig cadeautje achter onder het bed. Sok gaat er nog een zware dobber aan krijgen om jouw quotum te evenaren.
Helaas hebben je nieren je in de steek gelaten en werd je de afgelopen twee weken steeds magerder, totdat je niet meer wilde eten en drinken en niets meer kon. We hebben alles geprobeerd om je nog op te lappen maar kwamen gisteren tot de conclusie dat het geen zin meer had. Vanochtend hebben we je dan ook laten gaan.

Ik zal je missen. Je krassende miauwen als ik iets uit het kastje pakte waarvan jij wist dat jouw snoepjes daar ook in lagen. Van het tikken van je nagels op het laminaat tot het eindeloze kneden aan het voeteneind, juist als ik wilde slapen. Ik ben blij dat wij je hebben opgenomen en dat je niet ergens anders terecht bent gekomen. Niet alleen omdat je zo’n geweldige, leuke en slimme kat was, maar omdat geen ander gezin zou weten om te gaan met je malle streken. Je was getuige van de belangrijkste momenten in ons leven. We hebben samen mooie tijden beleefd. Dankjewel.

Tot ziens, vriend.