Naar Edge of Tomorrow heb ik een hele tijd uitgekeken. Want Tom Cruise is zoetjes aan één van mijn favoriete acteurs aan het worden, omdat zijn films bijna altijd steengoed of op zijn minst zeer vermakelijk. Daarnaast is het verhaal in de film gebaseerd op een tijdlus, iets wat vooral bekend staat als het “Groundhog Day” effect, omdat dat de bekendste productie is waar dit plotelement in voorkomt (zie ook de miniserie Day Break trouwens – aanrader). Ik had het nog niet gezien in een SF-setting, dus was ik heel benieuwd.
Tom Cruise is natuurlijk geknipt voor de rol van majoor Bill Cage. Hij heeft patent op films waarbij zijn omgeving heel anders in elkaar steekt dan hij dacht of zijn wereld langzaam onder zijn voeten vandaan zinkt. Van Vanilla Sky tot The Firm en van Oblivion tot Minority Report – hij heeft zijn paniekerige gezichtuitdrukking zorgvuldig getraind en gecultiveerd tot het ultieme WTF-hoofd en ook in Edge of Tomorrow mag hij weer wild, bezweet en met grote ogen om zich heen kijken.
De rest van de cast is ook prima, al is de meeste screentime voor Blunt en Cruise zelf. De film ziet er heel goed uit, met overtuigende CGI en geweldig geluid dat lekker gebruikt maakt van DTS-surround: onze katten vonden in de achter-speakers een onaangename partij om de vensterbank mee te delen. De actie is flitsend en overtuigend en de film neemt op de juiste momenten adempauze. Ondanks de 16+ rating is er weinig tot geen bloed te zien. Het had gerust een randje scherper gekund, zonder meteen op de Starship Troopers-toer te gaan natuurlijk.
De aliens vind ik jammer genoeg niet zo interessant. Het creature design is nu eens niet antropomorf, wat wel een dappere keuze is. Eindelijk eens aliens die ook echt aliens zijn en geen duidelijke armen en benen hebben. Maar ze zijn wel wat doorgeschoten: ze zijn bliksemsnel, eigenlijk tè snel om als kijker nog lekker naar te kunnen kijken.
De film leunt sterk op het verhaal en je weet van tevoren al dat dat de grootste valkuil zal zijn. Na een poosje, als Cruise zijn WTF-hoofd heeft ingewisseld voor zijn vastberaden “hoe red ik me hieruit” hoofd, volgt de onvermijdelijke scène waarin het achterliggende concept van de film wordt uitgelegd. Hier redt de film het nèt, zij het wel met de hakken over de sloot. Iedere alien-invasie heeft blijkbaar ergens een achilleshiel en deze is wel heel vergezocht, maar het bij vlagen erg grappige script en de hoge production-values van de film laten je het hoge bullshit-gehalte toch slikken. Met de neus dicht en een glas bier om het weg te spoelen, maar het lukt.
Dat komt dus mede doordat het regelmatig een erg grappige film is. De oorzaak van de situatie in de film berust op vrij willekeurige alien-kletskoek, maar het verloop van het verhaal is erg leuk om te volgen. Niet alleen appelleert het uitgangspunt sterk aan “wat zou jij doen”, maar het is ook een feestje om te zien hoe Bill Cage het verloop van de dag op de meest dwaze manieren probeert te beïnvloeden en hoe dit keer op keer op vaak komische wijze mislukt.
Al met al een heerlijke popcornfilm.
4 sterren
Maggot! *bang* Maggot! *bang* Maggot!
0 reacties