Vreselijk vervelende kinderfilm waarin niet alleen highschooltieners spelen, maar de hele film speelt zich ook nog eens voor 70% op een highschool af. Van alle superheldenfilms of daarbij aanleunende genres bevat I Am Number Four veruit het slechtste verhaal. We zien NIKS van de thuisplaneet van de tieners, we horen niks over hun achtergrond, we weten niet wat de Mogadorians willen en waarom ze precies jacht maken op de tieners, waarom dit in een speciale volgorde moet en we zien uiteindelijk niet eens de inhoud van dat blauw kistje.
De grote ironie is dat deze film – aldus de aftiteling – is gebaseerd op een boek. Nou, OF het is een gigantisch kutboek, OF de makers hebben het niet gelezen. Want JUIST wanneer een boek de basis vormt voor een film, zou je toch een gedegen verhaal moeten krijgen?
Niet alleen het verhaal is dus slecht, maar het script is ook stom. Het is vreselijk saai en in de eerste driekwart van de film gebeurt bijna niks anders dan het afdraaien van hopeloze clichés, compleet met de nerd en de quarterback. Af en toe bedient de film zich ook nog van cheap scares, schrikmomenten.
De production values zijn wel oké. Het ziet er allemaal redelijk uit. Maar omdat je niks weet over de personages en het allemaal zo vreselijk slecht geschreven is, interesseert het je als kijker geen mallemoer wat er op het scherm gebeurt.
Het enige leuke aan de film is Kevin Durand, die zich sinds zijn fantastische optreden als schurk in Lost verzekert weet van een constante stroom aan rolletjes als badguy. Maar met deze rol kon hij kennelijk niet veel want ik vond de schurken weinig indrukwekkend.
Het hondje levert zo ongeveer de beste acteerprestatie af van de hele cast.
Het einde hint overduidelijk naar een vervolg, maar ik zie op IMDB bij geen van de castleden een vervolg gepland staan. MOOI.
Gauw vergeten.
0,5 sterren
0 reacties