Tom Clancy vind ik geen goede schrijver. Hij beschrijft personages nooit en hij vertelt zelden wat in ze omgaat. Daardoor kun je je nooit echt goed in zijn personages verplaatsen. De grootste irritatie is echter de vreselijke gezapigheid in dialogen. Het zijn allemaal karikaturen. Robby Jackson, de vice-president, relateert alles wat hij meemaakt aan zijn verleden als gevechtsvlieger. “Lekkere koffie, ja, bij de luchtmacht wisten we pas wat koffie was”. “Ik moet schijten, jongejonge, toen ik nog Tomcats vloog, scheet ik altijd in mijn broek”… Nou ja, geen letterlijke citaten, maar je snapt wat ik bedoel.
Ik ben zijn boeken dan ook spuugzat.
Wat Tom Clancy wèl goed kon (de beste man is inmiddels gaan hemelen) was bizarre geopolitieke scenario’s verzinnen en dit heel plausibel onderbouwen met zijn enorme feitenkennis aangaande wapentuig en politiek. Daar moet je toch topfilms mee kunnen maken? Ja dat kan. Zijn oeuvre leverde tot nu toe goede films op als “Clear and Present Danger” en “Patriot Games” met Ford, “The Hunt for Red October” met Baldwin & Connery en “The Sum Of All Fears” met Affleck.
Jack Ryan: Shadow Recruit echter, is een beetje wat de latere Op-Center en Netforce boeken van Clancy waren: pure bagger, geschreven door ghostwriters en enkel de naam Clancy op de cover om het niet helemaal achteraan weg te moffelen in de boekwinkel.
In alle verfilmde boeken is Jack Ryan de hoofdpersoon. We zagen Ford als de oude Ryan en Affleck als de jonge. Waar in het “Ryaniverse” Jack Ryan: Shadow Recruit zich afspeelt is een raadsel. Het is ook niet letterlijk gebaseerd op 1 boek, zoals de andere verfilmingen. De enige link met Clancy en de rest van de Ryan-verhalen is de naam: Jack Ryan. Die in deze film een econoom is, terwijl hij in de boeken geschiedenis en politicologie studeerde (dacht ik).
De film kon het zo goed Piet de Vries: Shadow Recruit heten. Want het is een 13-in-een-dozijn verhaal waarin nauwelijks iets gebeurt. We zien hoe Ryan wordt gerekruteerd, vervolgens moet hij op missie naar Moskou, we zien een carchase en daarna volgt de grote finale terug in de USA. Einde.
Pine ken ik eigenlijk niet. Misschien een paar films met hem gezien maar niet genoeg voor een indruk die ik me kan herinneren. Aan dat repertoire voegt deze film zeker niets toe. Voor Costner heb ik altijd veel sympathie. Ik vind het een toffe kerel. Daarom was het begin nog wel het kijken waard. Maar met name het stuk in Moskou is tergend langdradig en biedt als hoofdgerecht een ongeloofwaardige diner-scène met de badguy, Ryan en zijn vrouw Cathy, die gespeeld wordt door een griezelig anorexiawijf zonder tieten genaamd Keira Knightley.
Knightley werd een bekende figuur na haar prima rollen in the Pirates of the Carribbean films. Sindsdien is ze volledig de weg kwijt – en haar tieten ook – en speelde in onder meer het vreselijke Domino, wat ik nog altijd 1 van de slechtste films van het vorige decennium vind. Dit is een rol die beter bij haar past maar ik zou zowaar wat sympathie kunnen opbrengen voor haar grote hertenogen als diezelfde hertenogen door haar terminale anorexia niet waren verworden tot lege, holle karkassen. Michael Caine zou zeggen: “Like two pissholes in the snow”. Sorry maar wát zonde van zo’n vrouw. Een aanfluiting.
Het uitgangspunt van het verhaal en dreiging is verzocht maar origineel. Het wordt alleen nergens spannend. Er gebeurt te weinig. Keira Knightley zit erin. Kortom: een bizar slechte film en een schandalige bezoedeling van het bronmateriaal.
Deze film had de start kunnen zijn van een leuke nieuwe Ryan-franchise (vergelijk het met de Bourne-films) maar geen van de hoofdrolspelers heeft op imdb.com tot nu toe iets op zijn lijstje staan wat hint naar een vervolg. Dat is geen verrassing.
1 ster
1 reactie