Luc Besson’s boobytrap. Want wat vermomd is als een 13-in-een-dozijn actiefilm, blijkt een tamelijk pretentieus vehikel waarbij actie naar de achtergrond verdwijnt en existentiële vraagstukken naar voren geschoven worden. Je verwacht een soort Limitless (2011) maar krijgt een Lawnmower Man (1992).
Achteraf had ik kunnen weten dat Besson weer eens probeert zijn film méér te laten zijn dan het is. Uit alle macht wordt geprobeerd de film de diepgang van Pi (1998) te geven maar dat is met bekende Hollywoodkoppen, zeker met sellout Morgan Freeman, nagenoeg onmogelijk. Toch vind ik een aantal vondsten wel heel goed doordacht, met als hoogtepunt de scène met de wijsvingers aan het einde van de film, die je op een geheel nieuwe manier laat kijken naar het beroemde fresco van Michelangelo. Op visueel vlak oogt de film erg mooi, nou ja – de special effects dan. Want Johansson, op papier een traktatie voor mannelijke oogballen, ziet er erg verlept uit en heeft in deze film het sex-appeal van een zoute haring met ui.
Het is degelijk gefilmd en Besson verliest zich gelukkig niet in overgestyleerde regie en montage. In het begin bedient Besson zich van wat beelden uit natuurfilms om paralellen te trekken met gebeurtenissen in de film, maar hier houdt hij gelukkig snel mee op. In der Beschränkung zeigt sich der Meister.
Ook valt te prijzen dat Besson die ijskoude knakker uit Oldboy erbij heeft gehaald. Deze man en zijn Koreaanse boevenbende zorgen voor een mooi legertje slechteriken, maar desondanks wordt het nooit echt spannend. De actiescènes staan geheel in dienst van de filosofische karrevracht en de spanning heeft er vreselijk onder te lijden. De film is met zijn 89 minuten opvallend kort voor een hedendaags product: een film korter dan 140 minuten is tegenwoordig bijna een uitzondering. Een beetje extra speeltijd was prima geweest als die extra tijd was gebruikt voor de opbouw van een spanningsboog. Dan nog zouden de saaie actiescènes een teleurstellende climax zijn, maar soit.
3 sterren
0 reacties