The Equalizer gaat over een professionele killer die uit het “wereldje” is gestapt. Hee, dat hebben we al eens gezien. Een keer of tweeduizend. Een hoertje dat geholpen moet worden. Bekend. Russische maffia die er voor zorgt dat onze held toch nog éénmaal zijn kunstje moet vertonen… Wacht, is dit een Steven Seagal film? Bijna. Denk de paardenstaart en de bierbuik weg en fantaseer er een zwarte huidskleur en wat koele charme bij: Denzel Seagal.
De Turtles behoren tot de striphelden met de meeste en ook meest diverse incarnaties in film, televisie, tekenfilms en videogames. De grote lijnen zijn altijd hetzelfde maar toch zijn er heel veel verschillen. Deze Teenage Mutant Ninja Turtles doet alvast één ding goed en dat is dat ze van alle varianten iets meenemen in een nieuwe, eigen versie van het verhaal.
Pierce Brosnan beleefde de hoogtijdagen van zijn carriére in de jaren 90 en het is waarschijnlijk geen toeval dat hij is gevraagd voor een film die nog meer de sfeer van de jaren 90 ademt dan een gabber met een handvol Flippo’s.
The Giver opent geweldig en toont ons een futuristische wereld waarin zo’n beetje alles is uitgebannen wat niet direct noodzakelijk is voor het voortbestaan van de “communities” waarin de mensen wonen: van gevoelens tot muziek en van fysiek contact tot en met leugens. Je voelt natuurlijk aankomen dat iemand de boel op stelten gaat zetten en dat is in dit geval de jongen Jonas. Jonas wordt gespeeld door een acteur die ik nog nooit eerder gezien heb, maar hij doet het heel goed.
A Million Ways to Die in the West toont op de poster veelbelovend: “from the guy who brought you Ted”. Laat ik dat nou net een geweldig grappige film vinden. Zo leuk als Ted was, zo flauw en bij vlagen pijnlijk ongrappig was deze film van Seth MacFarlane.
Ik heb deze hele reboot van de Spider-Man franchise nooit gesnapt. Vooral niet omdat het zo snel volgt op de originele trilogie (5 jaar!) en omdat deze films in feite helemaal niks nieuws vertellen. Het eerste reboot-deel gaf ik nog het voordeel van de twijfel. Andrew Garfield is veel minder leuk dan de sullige Tobey Maguire (een perfecte Peter Parker) en Emma Stone is minder leuk dan Kirsten Dunst. Maar het is wel Spider-Man, stiekem één van mijn favoriete superhelden. Dus, neus dicht en doorslikken dan maar.
Ik heb bijna alle “grote films” van 2014 al gezien, op volgorde van mijn smaak. Zodoende ben ik aangeland bij de films die een beetje zijn blijven liggen. Hercules bleef liggen. Omdat ik niet zo houd van die epische historische shit, zeker niet als er goden bij worden betrokken. Maar ja, ook ik heb af en toe wat dom vermaak nodig dus met de blik op oneindig zette ik deze film op. Dwayne Johnson en John Hurt waren de enige namen die een belletje deden rinkelen, maar er zitten ook veel “oh ja” koppen in. Het totaalplaatje van de cast trok me over de streep om de film te gaan kijken en compleet weggegooide tijd was het niet. Ondanks wat achterlijke momenten is het een redelijke film.
Someone wants us to relive our past, but to what dark end?
Ik heb onverwacht genoten van deze heerlijke zelfspot door Adam West en zijn minder bekende sidekick Burt Ward. Begin jaren ’90 keek ik altijd naar de re-runs van Batman (“tudududududududu dududu Batmaaaannnn”) bij Telekids. Destijds had ik nog helemaal niet door dat het allemaal niet zo serieus was en vond ik het onwijs spannend. Ik was iedere keer daadwerkelijk verrast dat er in de Batbelt wederom een vernuftige gadget zat waarmee Batman en Robin zich uit penibele situaties wisten te redden.
Saving Mr. Banks begint als een leuke botsing tussen Britse stijfheid en Amerikaanse decadentie. De gereserveerde Britse schrijfster P.L. Travers wordt door de flamboyante Amerikaan Walt Disney overgehaald haar rechten op de Mary Poppins-boekenreeks te verkopen of althans, mee te werken aan een speelfilm gebaseerd op haar boeken. Dat had Disney beter niet kunnen doen.