Enkele jaren geleden vond ik tot mijn verrassing enkele boten van precies hetzelfde type als de onze. Het is een gekke gewaarwording: met ons bootje ben ik opgegroeid vanaf mijn vierde en zag het altijd als iets tamelijk ‘unieks’, maar het is natuurlijk logisch dat de werf waar het gevaarte is geproduceerd, nog meer identieke boten heeft gebouwd.
Sabotage gaat over een elite-eenheid van de DEA die verzeild raakt in een dodelijk spel rondom verdwenen geld, wantrouwen en wraak. Regisseur van dienst is David Ayer, vooral bekend van het fenomenale End of Watch. Maar de grote publiekstrekker is natuurlijk hoofdrolspeler en actie-icoon Arnold Schwarzenegger. Na de leuke 80’s revival in Escape Plan, zijn cheesy cameos in de Expendables films en het ietwat gezapige The Last Stand was het tijd voor iets serieuzers. Op grond van de regisseur verwachtte ik actie, veel actie en vooral: origineel gefilmde actie.
Last monday, I went to a concert. Not your average gig, but a Steven Seagal concert. Yes, the actor. The man starred in numerous succesful actionflicks in the early 90’s but over te last 15 years, his career has faded. As his pshysique expanded, the budgets for his movies shrunk in an equally dramatical manner. Nevertheless, Seagal regained a strong following – including myself.
So between releasing direct-to-video actionmovies like they are wet farts, he’s currently trying various new ventures, like his reality cop show “Steven Seagal Lawman“. Meanwhile, he has been playing the guitar for most of his life, and released two albums in 2004 and 2006. The first one was a mix of at least 100 genres from pop to world music, and the second contained blues music exclusively. His European tour in 2014 is based on that second album. It’s blues. By Seagal. But how was it?
Eindelijk had ik eens tijd en zin gevonden om te gaan zitten voor The Dark Knight Rises. De eerste twee films uit de trilogie van regisseur Christopher Nolan vond ik degelijk, maar niet overdonderend – en dat was ook mijn verwachting voor dit derde en laatste deel.
The Substitute is een film uit 1996. In hetzelfde jaar werden onder andere Mission: Impossible en Independence Day gemaakt. Die laatste twee titels kunnen vandaag de dag nog redelijk mee, maar The Substitute ademt de sfeer van 1984. Dat is eigenlijk al een prestatie op zich. Hoofdrolspeler Tom Berenger kennen we van veel bijrollen en een spaarzame leading role, met name in Sniper – en deze film dus.
Kevin Costner is een man met een grootsche carrière die na twee grote commerciële flops (Waterworld en The Postman) nogal in het slop raakte. Sindsdien speelt hij in minder films en zijn de producties ook veel kleinschaliger. De laatste jaren worden zijn films weer wat ‘groter’ en lijkt hij te werken aan een mooie comeback, maar 3 Days To Kill zal daar helaas echt niet bij helpen.
Tom Clancy vind ik geen goede schrijver. Hij beschrijft personages nooit en hij vertelt zelden wat in ze omgaat. Daardoor kun je je nooit echt goed in zijn personages verplaatsen. De grootste irritatie is echter de vreselijke gezapigheid in dialogen. Het zijn allemaal karikaturen. Robby Jackson, de vice-president, relateert alles wat hij meemaakt aan zijn verleden als gevechtsvlieger. “Lekkere koffie, ja, bij de luchtmacht wisten we pas wat koffie was”. “Ik moet schijten, jongejonge, toen ik nog Tomcats vloog, scheet ik altijd in mijn broek”… Nou ja, geen letterlijke citaten, maar je snapt wat ik bedoel.
Captain America: The Winter Soldier maakt mijn hoge verwachtingen grotendeels waar. Er wordt prima geacteerd en de actie is bij vlagen weergaloos. Het verhaal haakt op diverse punten in op de andere films uit de franchise en legt ook een goede basis voor toekomstige Marvel/Avengers films. Toch is het niet allemaal geniaal.
Grudge Match had van mij niet gehoeven. Stallone had in 2006 met “Rocky Balboa” een waardig, zo niet prachtig, einde aan de filmcyclus gebreid. Dat hij nu toch weer de handschoenen oppakte voelde dan ook volkomen overbodig. Maar toen ik vorig jaar las dat hij het op ging nemen tegen Robert de Niro was mijn interesse toch wel gewekt en de trailer beloofde heel wat. Zoveel weerzin ik in het begin tegen deze film had, zo reikhalzend keek ik maandenlang naar de film uit, totdat diverse critici met hun negatieve recensies kwamen. Hoe zit het nu werkelijk? (meer…)
Al bladerend op het pas verworven Netflix kwam ik deze film tegen. Een murder-mystery met Tommy Lee Jones. Voor deze man heb ik echt een zwak. Ook al speelt hij vrijwel altijd dezelfde personages: stug, droog, afstandelijk maar nooit heel onvriendelijk. Daar is deze film geen uitzondering op. Ook zijn zijn films vaak redelijk goed. Daar is deze film wèl een uitzondering op.