47 Ronin gaat globaal over een blank jongetje dat in het bos gevonden wordt door ene Lord Asuno, die hem opneemt in de gemeenschap van het stadje Ako. Als het jongetje groot is raakt de poep de ventilator in Ako en moet hij samen met 47 ronin (samurai zonder meester) de boel rechtzetten. Klinkt op papier prima. Maar de uitvoering is minder.
Rush vertelt over de rivaliteit tussen Formule 1-legendes James Hunt en Niki Lauda. Het is – getuige de poster – met name bedoeld als een eerbetoon aan Hunt, die zo’n 20 jaar geleden overleed. Het verhaal wordt verteld tegen de achtergrond van de oertijd der Formule 1: weinig regels, weinig veiligheidsmaatregelen en heel veel actie.
Everything Is Illuminated gaat over een joodse Amerikaan die naar de roots van zijn grootvader zoekt in Oekraïne, die destijds tenauwernood kon ontsnappen aan de nazi’s. Het vormt tevens het regiedebuut van acteur (en jood) Liev Schreiber. Al snel ontpopt de film zich als een roadtrip vol met ietwat obligatoire cultuur-botsingen, maar het geheel is best genietbaar.
The Next Three Days is in 2010 compleet onder mijn radar door gevlogen. Ondanks dat Crowe bij mij op een lijstje staat van acteurs van wie ik de meeste films wel kijk (met uitzondering van het omstreden bijbelfabeltje Noah dan). Enkele dagen geleden was deze film op TV.
Ben Stiller, de meester van de socially akward outcasts. Bij gebrek aan een fatsoenlijke Nederlandse term. Ben Stiller heeft een soort patent op deze rollen en ook dit keer gaat het hem heel goed af.
You wanna get outta here? De zinsnede waarmee het personage van Gosling steevast vrouwen meekrijgt naar zijn patserige appartement. Hiermee maakt hij indruk op de sullige Steve Carrell, wiens huwelijk hopeloos in een sleur is beland. Dan krijgt Gosling het idee, half uit medelijden en half uit irritatie, om Carrell te helpen. En dat is voldoende stof voor een leuke komedie.
The Hunger Games: Catching Fire is het tweede deel in de saga over Katniss Everdeen en haar onderdrukte volkje die tegen wil en dank moeten deelnemen aan een gewelddadig toernooi. Het eerste deel was verrassend goed en commercieel zeer succesvol. Dit vervolg heeft dus best grote schoenen om te vullen.
21 Jump Street is een film die werkelijk alle schijn tegen heeft en dan zeer verrassend uit de hoek komt. Twee sullige agenten die zich onder scholieren mengen voor een undercover opdracht. Vreselijk. Maar vanaf minuut 1 weet de film te verbazen door de ene snedige dialoog na de andere en dat zakt geen moment in.
Mud is een film waarbij je langer kunt napraten over de sfeerschepping dan over het verhaal zelf. Want de film voelt erg prettig aan. Het doet ergens denken aan Southern Comfort maar dan gekruisd met een jongensboek en een modern sprookje. Het verhaal kun je echter in 1 zin samenvatten. En dat is wel een groot manco. Zeker gezien de royale speelduur van 130 minuten.
Riddick is het derde deel in de SF-filmfranchise over een kale spierbundel die kan zien in het donker. Maar dat is niet eens zijn grootste gave: Riddick is vooral een bijzonder getalenteerde shitmagnet. Overal waar hij gaat of staat krijgt hij het aan de stok met de lokale flora en fauna en werkt hij noodgedwongen samen met zijn tegenstanders om de aftiteling te halen. Dit derde deel volgt wederom dit inmiddels vertrouwde stramien.