GreenBerg gaat over Roger Greenberg: een neurotische kerel die een tijdje op het huis van zijn broer past en daar herinneringen ophaalt en aanpapt met de huishoudster/assistent van zijn broer. Dat kan best leuk zijn: een malle vent die in een andere omgeving zijn eigen ding doet en daarmee mensen irriteert maar uiteindelijk hun harten wint. Dat kan.
Killing Season gaat over een oorlogsveteraan die zich, zoals de clichés voorschrijven, heeft teruggetrokken in de bushbush en een eenvoudig leven leidt, compleet met blokhut, hout sprokkelen en een oude jeep voor de deur. Je gaat je af vragen of die wildernis nog wel zo wild is, want na al die honderden films over mensen die zich afzonderen in een blokhut, wordt het toch nog best druk daar in de bossen.
Heel toevallig duikt ineens die kerel uit Grease op, met een plofkop en een gek baardje en een nog gekker accent. De twee lullen eindeloos over koetjes en kalfjes, waarbij het gespreksonderwerp om de drie zinnen uiteraard metaforisch is voor wat nog komen gaat.
The Wolf of Wall Street begint als een aaneenrijging van geniale gesprekken en licht absurde dialogen, aan elkaar gepraat door een heerlijk laconieke Leonardo DiCaprio. Het voice-over narratief zit goed verweven in de film. Daarna worden de fantastische gesprekken afgewisseld door over the top feesten, groteske monologen en andere bizarre situaties.
Het blijft na herziening een sterke film. Arnold acteert op zijn best. De special effects zijn voor een deel gedateerd. Veel van het uitzicht op Mars is overduidelijk gefilmd met een bluescreen, maar over het algemeen is het nergens echt storend. Het design, de props en sets ademen 80’s maar dat is prima. Het verhaal is goed en kent een paar goede twists.
Mel Gibson begon als doorsnee acteur in surprise hits als Mad Max en Lethal Weapon, maar ontwikkelde zich daarna tot iemand met iets meer inhoud. Ik was bijvoorbeeld erg onder de indruk van zijn film Apocalypto.
Maar in huize Gibson moet ook gewoon de schoorsteen roken en dus acteert hij af en toe in niemendalletjes zoals dit. Want de prima sfeer en goede set dressing kunnen niet verhullen dat het een vrij inhoudsloos filmpje is.
Robert de Niro zou in 2009 het boek The Winter of Frankie Machine gaan verfilmen. Dat werd blijkbaar afgeblazen (eeuwig zonde), maar waar komt meneer wel mee? De ene lamlendige comedy na de andere (al heb ik goede hoop voor Grudge Match). De Niro is niet meer de jongste en de tijd die hem rest, zie ik hem liever besteden aan goede films. Zijn repertoire van de afgelopen 5 jaar is zoiets als een fles goede wijn van 30 euro door de spaghettisaus flikkeren (om even bij Italiaanse thematiek te blijven).
Mission: Impossible – Ghost Protocol doet het tamme deel 1, het irritante en vervelende deel 2 en het matig/aardige deel 3 snel vergeten. Dat komt met name door de weergaloze scènes in Dubai. Ik weet niet of het komt doordat ik net had gegeten, of dat ik het keek op een 65″ plasma… Of dat de scènes op de Burj Khalifa gewoon ijzingwekkend goed zijn. Toegegeven, ik heb zelf een beetje hoogtevrees.
Een film waarbij ik na 10 minuten al zei: “volgens mij wordt dit best een goede film.” Dat kwam door de geweldige sfeerschepping, ijzersterk acteerwerk van de hele cast en een naargeestige, sluimerende spanning.
En dat was nog maar het begin.
Mission: Impossible II stamt uit de mullet-periode van Tom Cruise (zie ook zijn matje in Vanilla Sky uit dezelfde periode). In die zelfde periode maakte Hans Zimmer de soundtrack voor Gladiator. Kennelijk kon hij niet al zijn tracks daar in kwijt en dumpte hij het overschot in deze film. In Gladiator hoorde je nog wat sluikreclame voor Israël (de onverstaanbare zangeres die de hele tijd “Arieeeelllll Sharoonnnnnnnn” loopt te murmelen). Dat is hier wel wat minder, maar het blijft een vrij vervelende stijl van Zimmer.
Een iconische film (met name de scène met de draden) maar eigenlijk verdient Mission Impossible dat helemaal niet. Het is allemaal erg doorsnee en zouteloos. Bij vlagen zelfs wat saai. De stunts zijn op 1 hand te tellen, de rest wordt opgevuld met ingewikkeld gedoe met ouderwetse laptops, Nokia mobieltjes en camera-brillen.