Na het gezapige deel 1 en het geniale deel 2 is hier het derde deel van The Expendables. Je moet toegeven dat het een briljant concept is: prop iedere denkbare actieheld, in zijn prime of zijn has-been jaren, in 1 film en spring met een grote boog om allergrootste valkuil heen: jezelf serieus nemen. Deel 1 was even wennen maar deel 2 was een schitterend actiefeest dat alles had: foute humor, foute oneliners en heel veel foute actiehelden.
Aan Mel Gibson de eer om te proberen de fenomenale prestatie van Jean Claude van Damme als bad guy te overtreffen. Van Damme’s rol was perfect geschreven en prachtig uitgevoerd door het emotieloze, doorgroefde gezicht van een zichtbaar ouder wordende ‘Muscles from Brussels’.
Qua groeven en ouderdom doet Gibson het natuurlijk niet onder, maar zijn rol is minder vermakelijk dan de intens slechte ‘Vilain’ van Van Damme.
Dat zit zo. Deel 1 was natuurlijk geweldig door de schier eindeloze rij bekende actiehelden. Deel 2 was meer van hetzelfde maar op alle fronten beter. In dit soort filmcycli komt het onvermijdelijke punt dat het gaat over het verleden. Iets persoonlijks. Het plotelement waar de hoofdpersoon liever niet over praat. Mel Gibson’s “Conrad Stonebanks” is dat plotelement. Hij is een oude bekende van Barney en zijn entree stuurt de film op een quasi-emotioneel “ik stop ermee” zijspoor. Het grote probleem is alleen, dat aan de hele ruzie die tussen Stonebanks en Barney Ross speelt, niet meer dan drie zinnen worden gewijd. Het is evident dat ze een hekel aan elkaar hebben maar dit wordt niet duidelijk genoeg met redenen omkleed.
Desondanks accepteer je Gibson meteen als badguy en hij is – net as in Machete Kills – zeer te pruimen als maniakale slechterik. Maar in deel 2 werd je als kijker aan een soort haat-infuus gelegd: stukje bij beetje kreeg je kleine doses haat jegens antagonist Vilain gevoed. Als je al dacht dat hij intens slecht was – dan kreeg je te zien hoe hij opdracht gaf om behalve mannen, ook vrouwen en kinderen te ontvoeren en in de mijn te laten werken. De showdown tussen Barney en Vilain voelde dan ook als een heerlijke ontlading. De onvermijdelijke confrontatie tussen Barney en Stonebanks liet me daarentegen helemaal koud.
Hoewel de eindbestemming van de film dus te wensen overlaat, is de reis er naartoe wederom geweldig. De zelfspot van alle betrokken acteurs is fenomenaal en bewonderenswaardig. Het hoogtepunt vind ik het antwoord van Snipes als hem gevraagd wordt waarvoor hij in de gevangenis zat en hij naar waarheid antwoord: “belastingontduiking”. Zijn redding – en vooral van zijn carrière – door Stallone cum suis mag dan ook gerust zeer symbolisch genoemd worden.
De rol van mijn grote held Arnold Schwarzenegger is kleiner dan in deel 2, maar in de screentime die hij krijgt weet hij nog wat heerlijke verwijzingen naar zijn oude werk erin te proppen.
Ook leuk hoe over het personage Church gesproken wordt: Stallone raakte gebrouilleerd met Bruce Willis en vond dat deze niet meer mee hoefde te doen. “Church”, zo horen we van Harrison Ford, “is out of the picture.”
De Expendables formule werkt nog steeds maar de injectie met nieuwe verhaallijnen en thema’s is niet goed uitgewerkt en voelt halfslachtig. De rol van Jet Li is net als in het vorige deel een lachertje. Wesley Snipes als “Doc” is een mooie aanvulling, maar het personage Galgo van Antonio Banderas balanceert continu op de irritatiegrens. Harrison Ford doet wat hij het beste kan: boos kijken. De rest van de nieuwelingen is pure opvulling.
Visueel is de film bij vlagen erg goed maar zo nu en dan waren explosies en CGI tenenkrommend slecht. Maar de film komt daarmee weg.
Voor deel 4 hoop ik dat ze een beter verhaal schrijven. Het gaat om de actie, maar actie is zoveel fijner wanneer het voelt als een climax. Een lekkere payoff. Dat ontbrak hier.
3 sterren
0 reacties