The Hunger Games: Catching Fire (2013) – Vult de grote schoenen

The Hunger Games: Catching Fire is het tweede deel in de saga over Katniss Everdeen en haar onderdrukte volkje die tegen wil en dank moeten deelnemen aan een gewelddadig toernooi. Het eerste deel was verrassend goed en commercieel zeer succesvol. Dit vervolg heeft dus best grote schoenen om te vullen.

De boeken van The Hunger Games zou ik nooit lezen. Al is het alleen al vanwege de weergaloze wijze waarop de filmmakers de ‘nabije toekomst’, waarin de cyclus zich afspeelt, hebben vormgegeven. Dat kun je in een boek niet tot leven brengen. De kleding, de kapsels, de technologie. De vele parallellen met het oude Rome vallen op. Het onderdrukken van onderworpen volkeren en het te buiten gaan aan decadentie. Expres kotsen om daarna weer verder te kunnen eten deden de Romeinen bijvoorbeeld ook. Tegelijkertijd bevat de wereld rond “The Capitol” veel elementen van het fascisme. Wat mij eigenlijk tot het inzicht brengt dat Romeinen ook enorm fascistisch waren.

Kortom: het wordt allemaal erg fantasievol neergezet, beter dan papier en inkt dat kunnen. Ik vind sci-fi en fantasy daarom ook helemaal niet leuk om te lezen, in tegenstelling tot meer realistische boeken. Maar goed, de Hunger Games-boeken hebben fans. En veel.

Al die fans verwachten natuurlijk veel van dit tweede deel en de film stelt niet teleur. Het is een lichte tegenvaller dat de film, na lang aarzelen, toch hetzelfde pad volgt als het eerste deel. Daardoor voelt het nogal als een herhalingsoefening. Als de credits voorbijrollen kijk je echt op de film terug als een tussendoortje, een opmaat naar het derde deel, dat net als bij de laatste Harry Potter-deel over twee films wordt uitgesmeerd. Toch is het niet vervelend om naar te kijken en laat het enige noodzakelijke karakterontwikkeling zien die noodzakelijk is voor het goed neerzetten van de climax.

Jennifer Lawrence is weer leuk om naar te kijken, ook al loopt ze weer een groot deel van de film rond met betraande ogen. Er zijn weer flink wat uien aan te pas gekomen voor de nodige traantjes over haar bolle hamsterwangetjes. Die wangetjes om in te knijpen geven haar veel charme en ze is een prettige actrice om naar te kijken. De rest van de cast voelt een beetje aan alsof er ergens een modellenbureau is leeggetrokken. Peeta blijf ik een zwak personage vinden en Gale is eveneens een lapzwans. Net als dat nieuwe personage. Het zijn allemaal van die Justinbieberkoppen. Lenny Kravitz doet het leuk maar heeft niet een heel moeilijk rol. Jeffrey Wright is de andere excuusneger en zet een mooi, mysterieus personage neer.

Opvallend is de verschijning van de onlangs overleden Philip Seymour Hoffman. Ik lees dat hij op 1 scène na klaar was met de opnames van de vervolgdelen en dat de producers de laatste scène nog wel kunnen redden met wat kunst- en vliegwerk. Zijn rol is, net als die van Donald Autopilot Sutherland, niet erg moeilijk dus valt daar weinig over te zeggen.

Ondanks de nodige herhaling weet je nooit wat je kunt verwachten in een battle-arena uit de toekomst en er gebeuren zeker de nodige onverwachte dingen. Dat element brengt de nodige spanning met zich mee. Die spanning is, samen met de mooie aankleding, toch wel het grootste pluspunt van de film. De grote schoenen zijn in elk geval gevuld.

4 sterren. Benieuwd naar het volgende deel.