The Next Three Days is in 2010 compleet onder mijn radar door gevlogen. Ondanks dat Crowe bij mij op een lijstje staat van acteurs van wie ik de meeste films wel kijk (met uitzondering van het omstreden bijbelfabeltje Noah dan). Enkele dagen geleden was deze film op TV.

De film gaat over een vrouw die in de gevangenis belandt. Haar man doet verwoede pogingen haar vrij te krijgen maar wanneer al zijn legale pogingen vruchteloos zijn, probeert hij het op een minder legale manier. De film gaat daarna voor een groot deel over de zorgvuldige planning van huisvader en schoolmeester John Brennan. Ondertussen zien we nog wat cameo’s van Brian “First Blood” Dennehy, Marv uit Home Alone en Liam Neeson die kennelijk bij Crowe een bakje koffie kwam doen op de filmset en dus en passant in de film geschreven werd.

Tijdens deze voorbereidingen, waarbij John Brennan al behoorlijk uit zijn comfortzone moet treden, komt de kracht van de film naar boven. Hij is geen held maar een doodgewone lul. Het is dan voor de kijkers, doorgaans ook doodgewone lullen, niet moeilijk om zich te verplaatsen in John Brennan. Wat zou jij doen? Hoe zou jij het aanpakken? Hoe zou jij omgaan met wat Brennan te verduren krijgt? De ‘held’ is bijzonder menselijk, bij vlagen zelfs zwak en dat geeft de film zeker een grote troef. Niet in iedereen schuilt een Rambo.

Naar het einde toe wordt het behoorlijk spannend en al met al is het zeker een entertainende rit, hoewel ik dik 2 uur wel iets te royaal vind voor een simpel verhaaltje als dit. Toch klopt er iets niet. Je hebt films die expres helden laten veranderen in antihelden. Of goodguys die slechte kanten hebben, en badguys die goede kanten hebben. The Next Three Days lijkt dit niet te doen en wil de acties van John Brennan wel degelijk als heroïsch, moreel juist en ethisch correct aan de kijker verkopen, maar het lukt niet om overal sympathie voor op te brengen.

Dat vervreemdende effect lijkt mij echter niet de bedoeling van de film. De inleving was er bij mij niet. Zeker niet toen de vrouw, waar John alle moeite voor deed, naar het einde toe ook nog eens behoorlijk irritant werd. Het ergste was nog wel het zoontje, dat de hele film vrijwel niets zegt, de hele tijd kijkt alsof hij moet schijten en een kapsel heeft als een champignon. En wanneer vervolgens die ene agent nog eens het moordonderzoek op de plaats-delict overdoet, ontbreekt – nadat hij weggaat – helemaal de emotionele payoff.

2,5 sterren

69057

Categorieën: Filmreview

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *