Watchmen: een gevalletje love it or hate it. Dat komt doordat mensen zien: superhelden. De Grolschbeugels ploppen open, de popcornbak gaat op schoot en kom maar op met die exploderende wolkenkrabbers en mannen in maillots die elkaar door het asfalt heen slaan. Alle negatieve recensenten herkennen zich wellicht in bovenstaande. Gevalletje ongelukkige marketing misschien. Want je moet van tevoren eigenlijk wel de trailer kijken. Dan kun je al zien dat dit niet de standaard superhelden popcornflick is.
Nee, het heeft een compleet andere insteek. Watchmen bevat zoveel originele invalshoeken dat het één van de meest gedurfde films van de afgelopen jaren is. Op Wikipedia lees ik dat er ook nogal wat gedoe aan vooraf ging, vooraleer deze film überhaupt gemaakt ging worden. Dat verbaast me niets.
Het is vooral een soort moderne film noir, met een heerlijk jaren 80 sausje. Doordat het grootste deel van de film wordt verteld door de voiceover van een kerel met een gleufhoed en een Batman-stem, kun je moeilijk om de film-noir-sfeer heen. Maar alles aan Watchmen is zo anders. De film heeft lak aan conventies. Neem nou de superhelden die eigenlijk alleen maar goed kunnen vechten, maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld de X-Men geen echte superpowers hebben.
Of neem nou Dr. Manhattan die de hele tijd in zijn blote lul loopt. Dat vind ik eigenlijk wel een mooie keuze en een fijne afrekening met het filmcliché dat mensen altijd nog net even een schandebedekkertje dragen in films, ook al is het technisch compleet onlogisch (bijvoorbeeld bij teleportatie, of de Hulk met zijn stretchbroek die heel toevallig ook weer terugkrimpt zodat Bruce Banner niet in zijn blooie kul staat).
Of neem die vreemde seks-scène die alles behalve conventioneel is. In de meeste films is seks beperkt tot close-ups van een half geopende mond, langzaam sluitende ogen, een hand die sensueel over een rug glijdt. Saxofoonmuziek. Voeten die langs elkaar schuren. Een hand die in de lakens knijpt om een orgasme te visualiseren. Niet in Watchmen. Het is nog net geen porno, maar je ziet wel duidelijk wippen en stoten. Met een unplugged versie van “Hallelujah” op de achtergrond. Een keer wat anders. Maar wel lekker. Over lekker gesproken: sowieso is Malin Akerman in deze film een lust voor het oog, als brunette is ze 10x knapper dan als blondine.
Ik keek de 3,5 uur durende Ultimate Cut (een dappere onderneming al zeg ik het zelf) en kreeg daardoor als bonus Tales of the Black Freighter er tussendoor verteld. Het stripverhaal-in-tekenfilmvorm zoals het gelezen wordt door een jongen bij een kiosk. Een erg sfeervol intermezzo, waarbij ik vermoed dat het een soort metafoor is voor het hoofdverhaal, al ben ik er niet helemaal in geslaagd dit helemaal er uit te halen.
Ook het verhaal is gedurfd. Het einde bijvoorbeeld, is alles behalve wat je verwacht. Zowel het boosaardige masterplan van de badguy, alsook wat daarna nog gebeurt, in de sneeuw. Vond ik een enigszins schokkende scène. Wederom onconventioneel.
De film heeft ook een subtiele balans tussen verhaal en actie. Met een nadruk op het verhaal. Het opent met veel geweld en zet daarna heel lang, heel rustig een verhaal neer. En dan is daar ineens weer bruut geweld en krijg je ook redelijk wat gore om de oren. De 16+ rating is dan ook een goede keuze voor deze film en geeft iets extra “rauws”. Geen geweld en gore om te choqueren maar geweld om een sfeer te scheppen. En dat lukt goed.
Het is allemaal erg raar, erg anders, maar ik vond het geweldig. De fictieve gebeurtenissen zijn ook prachtig verweven met de werkelijkheid, zoals de geweldig nagespeelde Kennedy aanslag (al neemt de film natuurlijk een zijspoor van de realiteit bij de Vietnamoorlog en de 5e herverkiezing van Nixon).
Natuurlijk is er ook wel wat op aan te merken. Sommige flashbacks zie je wel twee of drie keer. Dat is een beetje teveel van het goede. Ook vond ik de scènes met Dr. Manhattan gaandeweg steeds minder boeiend worden. Ik begrijp dat ze hem zo’n saaie stem gegeven hebben omdat hij zich emotioneel eigenlijk nergens nog bij betrokken voelt. Maar zijn scènes waren wel de minste uit de film, niet in de laatste plaats omdat zijn zwengelende klabouter onwillekeurig nogal afleidde van de dialogen. Het dieptepunt was de scène op Mars, met dat vreemde apparaat van glas. Ik begreep die scène niet en had voor mijn part net zo goed weggelaten kunnen worden.
Watchmen is gemaakt met veel oog voor detail en bovenal voorzien van een ge-wel-di-ge soundtrack en score. Moeilijk in een hokje te plaatsen en daardoor bijna een genre op zich. Veelal met verkeerde verwachtingen gekeken en daardoor zwaar ondergewaardeerd.
4,5 sterren
0 reacties