Auf wiedersehen, Volkswagen Sturmpolo

We hebben er weer een knutselprojectje bij. Maar voordat we het daar over gaan hebben, iets over de aanleiding: het overlijden van onze Volkswagen Sturmpolo.

De auto is geheel gebouwd in de geest van de eerste Volkswagens: bereikbaar voor iedereen. En bereikbaar was hij zeker, want 20 jaar na de productiedatum hoefden er slechts 500 euro’s voor worden neergeteld.

Omaatje

In december 2006 kochten we via via deze Volkswagen Polo Coupé. Dit autootje uit 1986 was met zijn zuinige 1.0 motortje, vrijwel roestvrije woonwagenwitte carrosserie en “sportieve Sprinter-striping” (aldus de originele boekjes) een prima aankoop. Hij had op dat moment slechts 85.000 km op de teller en was naar verluidt letterlijk van een omaatje geweest. Het is altijd maar de vraag wat je van zulke verhalen moet geloven, maar ik geloof best dat één van de eigenaren in die 20 jaar tijd iemand van boven de 65 is geweest. Je kan op zo’n moment enkel afgaan op wat je ziet, en wat we zagen was dikke prima. De Sprinter-uitvoering (de naam alleen al) had standaard zelfs een sportstuur en lichtmetalen velgen.

Modificaties

Motorisch was hij dik in orde en de roest was beperkt tot twee plekjes en wat steenslag. In de loop der tijd hebben we weinig aan de auto geknutseld. Nou ja, ik heb een sigarettenaansteker ingebouwd voor de Tom Tom, twee bescheiden speakers voor wat muziek, stoelhoezen van de Aldi gekocht (afrader, blijven slecht zitten) en heel kinderachtig ‘V8′ van de Action achterop geplakt. Want met zo’n ouwe bak kan je het beste maar een beetje zelfspot hebben. Het was nog de bedoeling om er over de hele lengte twee zwarte rallystrepen op te plakken, maar dat bleek niet meer nodig.

Het einde

Want op 5 september 2008 maakte de auto zijn laatste rit. Frouktje was op weg naar haar werk en op de ringweg van Groningen werkte plotseling de koppeling niet meer. Gauw de eerste de beste afrit af, waarna de Polo strandde op de Ulgersmaweg in de buurt van een garage. De eigenaar was zo vriendelijk even te kijken, en wat bleek: de gaffel was van de versnellingsbak afgebroken. Zo’n gaffeltje vertaalt het intrappen van het pedaal in een draaibeweging. Om het te repareren zou het hele motorblok eruit moeten, wat neer zou komen op een prijs die de aanschafprijs van het ding vrij dicht benaderde, ook omdat het geen slecht idee was de versnellingsbak te vervangen (als je toch bezig bent). Zelf repareren zou minder kosten maar waarschijnlijk zou ik (met hulp van Ralph, die ook daadwerkelijk iets van auto’s weet) er dagen mee bezig zijn en uiteindelijk een paar schroefjes overhouden…

R.I.P.

En zo werd besloten het ding af te slepen en bij de sloop te dumpen, met als triest eindresultaat de foto hiernaast, waarop de auto bij Maris in Groningen staat te wachten om tussen de andere wrakken te worden gepleurd. Uiteraard niet voordat het sportstuur en de nodige emblemen zijn gedemonteerd, waarmee ik nog een Polo-memorial ga maken, iets wat deze auto – afgezien van dit schrijfsel – toch wel verdient. Voor die paar euro’s heeft deze automobiel ons toch mooi bijna twee jaar lang veilig van A naar B gebracht, en als die gaffel niet was afgebroken had hij nog lang kunnen rijden. Het is dan ook niet voor niets dat je, afgezien van zorgvuldig onderhouden oldtimers, nog maar een paar typen auto’s van 20 jaar en ouder op de weg ziet: vooral Golfjes en Polo’s. Al met al was het een uitstekende eerste auto.

Das Audi

Maar toen tikten we deze bak op de kop, en weg was de droevenis. Een Audi Coupé 2.3. Laserrood, 100Kw, 3-deurs pimpmobiel en uitstekend knutselproject. Vooral omdat hij relatief weinig knutselwerk behoeft: een paar kleine reparaties om hem weer als nieuw te maken. Daarover de volgende keer meer…